Mila speelt met haar maatje Inge het liefst op haar kamer. Doktertje, buschauffeurtje of schooltje. Vandaag heeft Mila zin in schooltje. “Wil jij een keer juf zijn?’’, vraagt Inge, ‘’dan mag je alles bepalen.” Mila kijkt Inge even bedenkelijk aan. Zo’n gek idee vindt ze het niet. Een paar seconden later gaat ze helemaal op in haar rol als juf. Met Inge als leerling. “Vandaag krijg je je rapport”, zegt Juf Mila triomfantelijk. Verder lezen Maatje van de maand: Inge
Op bezoek bij Jasmijn
Jasmijn ligt in haar pyjama op de bank. Een snottebel druipt uit haar neus, maar zelf haar neus snuiten kan ze niet. “Wij denken: het is even schoonmaken, maar bij haar is dat anders”, vertelt Esther, de pleegmoeder van Jasmijn. “Het is niet aan te leren. Ze is zich niet bewust van haar eigen lichaam en kan daardoor niet voor zichzelf zorgen. Het is voor haar gek om een dagje op de bank in haar pyjama te blijven.”
“Sandria was acht maanden toen ze bij ons kwam wonen. Zij is ons zonnetje in huis, wij zijn haar niet anders gewend. Sandria kan zich minder goed concentreren, is erg klein en valt veel. Bij ons mag ze een donderwolkje zijn. Sandria hoort bij ons en wij bij haar.”
De studenten luisteren aandachtig naar het verhaal van Leonie (pleegmoeder van Sandria) die voor een zaal van ruim tachtig studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen haar persoonlijke verhaal deelt. Samen met maatjes Heleen en Carlijn, die met foto’s, een film en eigen verhalen vertellen ze over hun ervaringen met kinderen die FAS hebben.
Het FAS-project bestaat vijf jaar. Vijf jaar exposities, films, boeken en presentaties. Maar wat levert het op? Snappen mensen nu beter wat FAS inhoudt? Op 24 maart presenteren we vijf jaar FAS-project. De resultaten, de belangrijkste thema’s én de dromen voor de toekomst.
Het is herfst. Alicia en Emma wandelen samen door het bos. Ze praten over de blaadjes van de bomen, waarop Alicia zegt: “De blaadjes veranderen toch van kleur, omdat de bomen dat zo mooi vinden?” Dit is de wereld van Alicia, die geboren is met FAS. Emma is het maatje van Alicia en ze vertelt over haar ervaringen.
Mila met haar spillebeentjes op de trampoline. Mila die lieveheersbeestjes zoekt. Mila met haar lange tenen. Mila die struikelt over de eindeloze stroom vragen die haar hoofd stelt. Mila die woont in haar eigen wereld. Verder lezen Uit de maat
Andras is 24, maar lijkt al een heel leven achter de rug te hebben. In zijn zoektocht naar houvast is hij vaak de weg kwijtgeraakt. Begrijpelijk, want hoe kun je je grenzen bewaken als je niet aanvoelt wanneer je eroverheen gaat? Hij probeerde zijn frustraties in te perken, ging steeds meer jointjes draaien, raakte verslaafd aan cocaïne en verstrikt in vechtpartijen. Zijn huidige situatie klinkt als een ware plottwist. Toch ontbreekt er een essentieel stukje in zijn verhaal om zijn frustraties en de worsteling met FAS definitief een plek te kunnen geven: het verhaal van zijn biologische moeder.
Marjan woonde tot 2005 in het buitenland en had een druk en uitbundig bestaan. Ze sportte en werkte veel. Vijf keer per week uitgaan was daarnaast geen uitzondering, en alcohol hoorde daar altijd bij. “In Nederland zou het misschien excessief zijn geweest, maar daar was dat niet zo. Het was de standaard; een levensstijl. Iedereen om mij heen dronk dagelijks.” Haar man had in het leger verwondingen opgelopen waardoor hij onvruchtbaar was geworden. Althans, dat was wat de artsen hadden gezegd. Het kwam dan ook als een grote verrassing toen ze al vier maanden zwanger bleek te zijn van haar dochter.
Joëlla fotografeerde ik voor het eerst in 2011. Vorige week stuurde ze een berichtje of ik ook mee wilde helpen bij haar spreekbeurt in Heeze. “Dan kunnen we samen vertellen over FAS en het grote mensen FAS-boek meenemen en het boek waar de FAS-kinderen in staan laten zien.” Natuurlijk wilde ik dat!
Esther gebruikte tijdens haar zwangerschap alcohol en wiet. Hoewel haar middelengebruik bekend is, duurt het tot na de geboorte van haar zoon Emiel voor er wordt ingegrepen. Pas zevenenhalf jaar later volgt de diagnose: Emiel heeft FAS. Esthers schuldgevoel is blijvend: had ze maar niet gedronken. Wat ging er mis?