Kacper en Demi lopen door de lege stallen op de kinderboerderij. Als Kacper iemand de stallen uit ziet mesten, fluistert hij tegen Demi: ‘Ik wil eigenlijk wel meehelpen.’ Na een bemoedigend knikje van Demi stapt hij erop af. Nog geen seconde later staat Kacper in de stal. Er is genoeg werk te doen! Uitmesten, kruiwagens wegbrengen én weer leeggooien…
‘Hoe oud ben je nu ook alweer, 35?’, vraagt Josha. ‘Nee joh’, roept Patrick,‘37’. ‘Ah, je ziet er zo jong uit’. Patrick kijkt met een scheve grijns de zaal in vol professionals van de verslavingskliniek waar hij zelf jaren terug heeft gezeten. ‘Komt door de alcohol’, grapt hij. Josha lacht: ‘volgens mij komt het juist doordat je gestopt bent.’
Het is op het eerste gezicht een wonderlijke combinatie: de serene observator Josha en de opstandige, directe Patrick. Een vrolijke gele jurk naast een oversized spijkerjack waar groot ‘FUCK POP’ op staat. Maar de rust van maatje Josha geeft Patrick precies de ruimte die hij nodig heeft om zijn verhaal te doen. En zo vertellen ze samen.
Over hoe Patrick als klein jongetje zijn draai niet kon vinden, niet begrepen werd. Hoe hij niet wilde zitten en luisteren. Dat ook niet kon. Hij wilde juist bewegen, rennen. Hoe hij zoveel dingen moest en zoveel niet mocht. ‘Dat werkt niet bij mij, ik doe gelijk het tegenovergestelde.’ Zijn hoofd zat vol, continu. Hij vond zijn rust in de roes van alcohol. ‘Je wordt er gewoon lekker wazig van in je hoofd’, legt hij uit, ‘dat kennen jullie vast wel.’
Het gaf hem inderdaad de rust waar hij zo naar verlangde, maar hij voelde tegelijk hoe het zijn lichaam opbrak. Een beetje drinken was geen optie: het was veel of niets. Dan maar niets, besloot hij. Zo kwam hij hier bij Tactus terecht. Het begon met wat gesprekken. Hij loog, daar is hij goed in. ‘Há, volgens mij heb ik nog met jou gepraat toen!’, zegt hij tegen iemand in de zaal. ‘Ik zwoor dat ik niet meer dronk, maar ik deed het wel.’
Het werd een zoektocht naar een manier om niet meer in de verleiding te komen om te drinken, en er niet over te kunnen liegen. De dokter schreef Refusal voor. Een pil die ervoor zorgt dat je je doodziek voelt als je alcohol drinkt. ‘Écht niet drinken als je het geslikt hebt dus’, zei hij. Dat hoef je tegen Patrick maar één keer te zeggen; hij nam de pil en dronk. ‘Mijn hart ging als een razende tekeer, ik raakte oververhit, benauwd, vreselijk. Maar ik móést het proberen, ik moest weten waar ik het voor deed. Sindsdien heb ik nooit meer gedronken.’
‘Ze laten me daar vrij, dat is het enige dat werkt. Ik beslis zelf over mijn toekomst. En tegelijk weet ik weet dat ik altijd hulp mag vragen als ik dat nodig heb.’
Voor de rust in zijn hoofd slikt hij nu medicijnen. Dat helpt. Zeker in combinatie met een omgeving die hem begrijpt, die ziet waar hij goed in is. Al op de middelbare school viel het op dat je Patrick beter niet op een stoeltje in een klas kan zetten. Je moet Patrick die stoel laten maken. Dat kan hij goed; de hele zorgboerderij waar hij woont staat inmiddels vol met meubels van Patrick. ‘Ze laten me daar vrij, dat is het enige dat werkt. Ik beslis zelf over mijn toekomst. En tegelijk weet ik dat ik altijd hulp mag vragen als ik dat nodig heb.’
Het slikken van Refusal laat hij daarom twee keer per week checken door de begeleiding, hij vertrouwt het zichzelf niet toe. Verantwoordelijkheid nemen door juist die verantwoordelijkheid soms uit handen te geven: dat is ook een vorm van zelfstandigheid. En daar moet je best dapper voor zijn. Zoals Patrick.
Geschreven door: Liza Neto Gomes de Almeida, medewerker van het FAS-project
Deze lezing is mede mogelijk gemaakt door Stichting Dorodarte. Ook een lezing organiseren over FAS bij jouw organisatie? Neem contact op met info@fasproject.nl
Patrick werd in het project Waanzinnige Verhalen gekoppeld aan schrijfster Josha Zwaan. Benieuwd naar het verhaal dat zij samen gemaakt hebben, en dat van andere volwassenen met FAS? Bestel hier het in het boek Waanzinnige Verhalen.
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.
Met de camera onder haar arm neemt Sandria maatje Carlijn mee op avontuur door het dorp waar ze woont. Langs haar school, de kerk, de supermarkt en het voetbalveld. Er komen bij Sandria steeds meer verhalen naar boven, trotse verhalen. Zo trots dat als iemand haar vraagt wie ze is, ze altijd met een glinstering in haar ogen zegt: ‘Ik ben Sandria en ik kom uit Rijkevoort!’
Hoe heb je Sandria in de afgelopen tijd zien ontwikkelen?
‘Toen ik net bij Sandria thuiskwam, was ze wat terughoudender en zocht ze nog vooral bevestiging bij haar pleegouders. De laatste tijd merk ik dat ze mij steeds meer vertrouwt en eerlijker zegt wat ze wil en wat niet. Ook durft ze nu alleen met mij op pad en daarom vond ik ons wandelingetje in haar dorp ook zo tof! Sandria was zo enthousiast en ze vertelde haar verhalen heel open aan mij. Ze nam hierin het voortouw; ze wilde mij echt laten zien waar ze woont en wat ze doet. Ik zie bij kinderen zonder FAS van Sandria’s leeftijd dat ze makkelijker aan iemand hechten. Bij Sandria is het belangrijk dat mensen iets meer moeite doen om met haar een band op te bouwen. Daarom ben ik zo blij met hoe onze band zich nu ontwikkelt.’
”Kleine stapjes kunnen ook heel groot zijn”
Wat leer jij van het contact met Sandria?
‘Sandria’s wens was om een bekende vlogger te worden. Samen hebben we een video gemaakt, die we op Facebook hebben gezet en hebben opgestuurd naar haar grote YouTube idool MeisjeDjamila. Dit deed al zo veel met haar; zij voelde zich helemaal beroemd. Uit de kleine dingen als deze haalt Sandria haar positieve energie. Om zulke momenten vanuit haar perspectief te bekijken, is één van de mooiste dingen die ik van Sandria geleerd heb. Kleine stapjes kunnen ook heel groot zijn.’
De vlog van Sandria!
Als maatje geef jij ook regelmatig colleges over FAS. Hoe ervaar je dat?
‘De afgelopen colleges heb ik gegeven samen met Leonie, de pleegmoeder van Sandria. Haar ervaringsverhaal vind ik indrukwekkend om te horen. De pleegouders van Sandria nemen haar echt zoals ze is. Ze geven Sandria alle liefde die ze hebben. Tijdens de colleges vertel ik over mijn eigen ervaringen met Sandria en laat ik onze filmpjes zien. Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe meer ik leer en hoe leuker ik het ga vinden om het college te geven. En doordat ik elke keer weer wat leer, ontwikkel ik mijzelf om nog meer passende begeleiding voor Sandria te kunnen bieden.’
Geschreven door: Aranka van Lindert, medewerker van het FAS-project.
Meer Maatje van de maand? Lees hier het verhaal van maatje Inge: ”Ik vind het bijzonder dat ik deel uit mag maken van Mila’s wereld.”
In het voorjaar 2018 gaat er een nieuw maatjesproject van start. Wil je je kind aanmelden of zelf maatje worden? Mail dan naar info@fasproject.nl!
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.
Met zelfgemaakte filmpjes, foto’s en knutselwerken presenteerden de kinderen en maatjes tijdens de viering van vijf jaar FAS-project trots hoe ze hun grote wens uit hebben laten komen. Wensen in alle soorten en maten. Van theeleuten bij de burgemeester, een beroemde vlogger worden tot op zoek gaan naar de hoogte. Lees en kijk je mee met de eerste vier wensen?
“We leven in een maatschappij waarin het gewoon is om te drinken tijdens de zwangerschap,” merkt een student uit de zaal op. Het is even stil, waarna een andere student zegt: “Waarom wordt alcohol voor een zwangere vrouw niet verboden?”
“Dit opende mijn ogen wel even’’, zegt Heleen, maatje en student Medische Psychologie. Samen met maatje Carlijn en pleegmoeder Leonie geeft ze een college over FAS voor een grote groep meeloopstudenten Social Work van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN). ‘’Op dit moment zijn we heel erg bezig met de bewustwording onder individuen. Maar moet het eigenlijk niet meer een beleidskwestie worden?”
Verder lezen “De interactie met de studenten maakt het college bijzonder”
Ervaring vrijwilliger FAS-project
Ik loop in het ziekenhuis, op weg naar de afdeling Radiologie. Niets geks, gewoon een controleafspraak voor mijn knie. Al lopend door de lange gang met witte muren bereik ik de balie. Ik meld mij aan. Als ik iets opzij kijk, zie ik een briefje hangen met de tekst: Bent u zwanger? Meldt u dit dan alstublieft even aan ons, “…en drink dan vooral geen alcohol”, denk ik er zelf gelijk achteraan. Ik heb sterk de neiging om dit met pen erbij te schrijven. Verder lezen De woorden in mijn brein
In 2017 stond het FAS-project in het teken van het Wensproject en waren kinderen met FAS gekoppeld aan een maatje van zorg- en onderwijsgerichte opleidingen. Ongeveer twee keer per maand werkten ze samen toe naar het vervullen van een wens van het kind. Op 24 maart presenteerden de maatjes en de kinderen in een vertrouwde kring van ouders, vrienden en familie wat ze het afgelopen jaar samen hebben gedaan om hun droom waar te maken.
Kirsten, Robin, Fien en Sam zijn aan het schilderen. ‘Ik kan dit niet’, verzucht Sam. Ze gaat stug door, maar als het lukt niet zoals zij het wil barst ze in woede uit. Met haar handen grijpt ze naar het canvas en maakt het kapot. “Zo! Nu is het een lelijk schilderij. Dat was toch ook de bedoeling?”, zegt Kirsten. Sam twijfelt even. Schilderen hoort toch mooi te zijn? Maar dan lacht ze en gaat helemaal op in het nieuwe spelletje. Samen maken ze de mooiste lelijke schilderijen. Verder lezen Maatjes van de maand: Kirsten en Robin
Volwassen met FAS
18 jaar worden betekent: financiële verantwoordelijkheid, alcohol drinken, autorijden, stemrecht. Maar wat betekent dat als je FAS hebt? Kun je die vrijheden en rechten wel aan, wie bepaalt dat en hoe zit het dan eigenlijk met pleegzorg, begeleiding en zelfstandig wonen? Hierover gaan we in gesprek met pleegouders, zorgverleners en FAS-volwassenen tijdens het vijf jarig jubileum van het FAS-project op 24 maart a.s. Lees hier meer over deze dag en meld je aan!
Jasmijn op bezoek bij de burgemeester
6 juni 2017 opende Jasmijn een grote FAS-expositie op het MBO College in Hilversum. Ze wilde het lint graag doorknippen met de burgemeester, maar hij moest vergaderen. Vandaag niet. Vandaag mag Jasmijn naar zijn werkkamer komen om uit te leggen wat FAS is.
