Maand: november 2019

Geplaatst op door

Alles op z’n plek

Decoratieve foto van een van de exposities van het FAS-Project

Expositie in DeFabrique.

“Ik heb hier nog nooit van gehoord, terwijl ik het misschien wel ben tegengekomen in mijn werk,” hoor ik een jonge vrouw zeggen terwijl ze zich langs de foto’s en informatiepanelen over alcohol en zwangerschap beweegt. Ze vertelt dat ze ambulant medewerker is. Net als een heleboel andere professionals uit de zorg en het onderwijs is ze vandaag aanwezig op het symposium van de Landelijke Vereniging Aandachtsfunctionarissen Kindermishandeling.

“Over hoeveel glazen hebben we het?”

Zelf loop ik sinds een paar maanden stage bij het FAS-project en vandaag zijn ook wij aanwezig, met een expositie. De dag is georganiseerd vanwege de Week tegen Kindermishandeling en de portretten en verhalen van de kinderen trekken al gauw de aandacht. Nieuwsgierig naar de reacties loop ik rond. De expositie roept veel vragen op. Want waar staat FAS eigenlijk voor? Over hoeveel glazen alcohol hebben we het? Is de schade blijvend? En hoe uit FAS zich bij volwassen mensen?

Een wat oudere vrouw komt naar me toe. Ze vertelt dat haar schoondochter probeert zwanger te worden. “Maar ze drinkt nog wel gewoon alcohol. Misschien moet ik haar één van deze cadeau doen,” zegt ze terwijl ze door een van de boeken bladert. Een andere vrouw vertelt dat zij en haar man aspirant-pleegouders zijn. “We zitten nu nog in het traject om het te worden. Komt FAS dus relatief meer voor in pleegzorg?”

“Nu ik dit zie, begint het op z’n plek te vallen.”

Verderop bij de portretten van de kinderen staat een kinderarts. “Tijdens mijn studie heb ik alleen over de gezichtskenmerken geleerd, maar als ik hiernaar kijk besef ik dat ik een kind met FAS echt niet altijd aan het uiterlijk zou herkennen.” Een andere bezoeker vindt juist herkenning in de foto’s: “Ik heb een neefje en zijn moeder heeft vermoedelijk gedronken tijdens de zwangerschap. Nu ik dit zie, begint het op z’n plek te vallen.”

Vandaag sprak ik met jeugdwerkers, artsen, verpleegkundigen en onderwijzers. Mensen die in hun dagelijks leven misschien wel te maken hebben of kunnen krijgen met FAS. Toch is de onwetendheid ook bij hen nog groot, realiseer ik mij maar weer. Gelukkig was de interesse en welwillendheid van de bezoekers om over FAS te leren, informatie mee te nemen én deze kennis weer te verspreiden onder collega’s en andere mensen om hun heen, zeker aanwezig.

Geschreven door: Céline Bast, medewerker van het FAS-project

FAS2025IV wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, het Gehandicapte Kind en Stichting Boschhuysen.

Geplaatst op door

Enthousiasme in overvloed

decoratieve foto van maatje Sun met Joëlla tijdens het koken voor het Maatjesproject

Een eigen plekje

Joëlla woont sinds kort op zichzelf. Ze heeft een appartementje op een steenworp afstand van haar pleegouders. Daar heeft ze haar hele leven gewoond. In de laatste fase woonde ze in een studio die aan huis was gebouwd. Joëlla had het altijd heel erg naar haar zin bij haar pleegouders, maar nu Joëlla 19 is, wilden haar pleegouders weer wat ruimte voor zichzelf. Joëlla is namelijk nogal actief en verloor haar pleegmoeder Josée geen moment uit het oog. Waar Josée ging, daar was Joëlla. Je kunt het enthousiast noemen, maar ook claimerig.

Josée had Joëlla er al een paar jaar op voorbereid dat er een moment zou komen dat ze op zichzelf zou gaan wonen. Ze hadden eigen spulletjes gekocht die Joëlla altijd trots liet zien aan iedereen: voor als ik op mezelf ga wonen. En nu is het dan ineens zo ver. Ze appt Josée nog zeker 30 keer per dag. Josée appt haar ook, want stiekem mist ze Joëlla en haar vrolijke energie.

Vrije tijd, wat doe je ermee?

Joëlla weet eigenlijk niet hoe op jezelf wonen moet: alleen zijn en je eigen dag indelen. Ze gaat zeven dagdelen per week naar de dagbesteding. Maar wat doe je als je thuiskomt? Joëlla vindt het lastig om vrienden te maken. Want als je haar vriend bent, houdt Joëlla zich niet in. Haar enthousiasme is grenzeloos, haar tact is wat minder.  Het gevolg is dat vriendschappen nooit zo lang duren.

Joëlla heeft ooit eens meegedaan aan het FAS-maatjesproject. Ze had heel erg genoten van de aandacht van haar Melanie. Samen hadden ze het dagboek ingevuld en gesprekken gevoerd over alle aspecten van het leven. Samen speelden ze de hoofdrol in het filmpje: het dagboek van Joëlla. Dat Joëlla een maatje had, was ook fijn voor Josée. Ze had lol en Josée hoefde daar niets voor te doen. Maar na een tijdje hield Melanie ermee op.

Toen Joëlla en Josée hoorden dat je best vaker dan een keer mee mag doen aan het maatjesproject, meldden ze zich direct aan. Dit was precies het goede moment voor een maatje. Joëlla melde zich voor de zomervakantie al aan, terwijl het project in het najaar pas officieel van start zou gaan. Dat betekende heel lang wachten voor Joëlla en geduld is lastig voor haar. Elke week appte Joëlla ons meerdere keren of er al een maatje voor haar was. Aangezien ze in een klein dorpje woont, was het even zoeken. Maatjes die meer dan een uur weg wonen, haken toch vaak na een tijdje weer af.

“Het maatje is lief”

Maar toen was daar na een paar maanden zoeken ineens Sun. Student Verpleegkunde, even oud als Joëlla en woonachtig in hetzelfde dorp. Iemand voor Joëlla om leuke dingen mee te doen, gesprekjes mee te voeren en berichtjes naar te sturen. Iemand waarmee ze haar vrije tijd kan invullen. Laatst kwam Sun een hapje bij Joëlla eten. Ze bakten samen pannenkoeken en hadden de grootste lol. Een gouden koppel. Joëlla appte ons nog één keer: “Het maatje is lief. Aardig, behulpzaam en een beetje mijn leeftijd, dat vind ik geweldig. Goed maatje hebben jullie gevonden voor mij.”

Sinds een maand ontvangen we vanuit de organisatie geen berichtjes meer van Joëlla. Dat is blijkbaar een goed teken. Maar we missen het wel een beetje.

Geschreven door: Allard de Witte 

FAS2025IV wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, het Gehandicapte Kind en Stichting Boschhuysen.

Geplaatst op door

Trots en liefdevol

decoratieve foto van de Startdag van het Maatjesproject

Startdag maatjesproject 2019/2020.

Toch maar een trein eerder nemen. Met de NS weet je het nooit, dacht ik toen ik mij ‘s ochtends klaarmaakte om te vertrekken naar Amersfoort. Hier zou ik die middag voor het eerst de moeder van Sebastian en de andere maatjes ontmoeten.

Een beetje zenuwachtig en een half uur te vroeg stap ik de Eemzaal binnen. Nadat ik voor mezelf een kop thee heb ingeschonken, ga ik bij de andere maatjes zitten. Er is meteen een klik met iedereen en we kletsen alsof we elkaar al vaker hebben gezien.

Het meeste indruk maakt de onzekere toekomst die voor deze kinderen is weggelegd

Met z’n allen kijken we muisstil naar een film van het FAS-project. Hierin geven FAS-kinderen zelf, maar ook (pleeg)ouders antwoord op vragen rondom het leven met FAS. Wat de meeste indruk op mij maakt, is de onzekere toekomst die is weggelegd voor deze kinderen.

Zo horen we in de FAS-project film dat Josée, de pleegmoeder van Joëlla, niet weet of Joëlla ooit haar eigen huishoudentje zou kunnen runnen. Erg mooi was het daarom dat Josée, na de film, aan het woord kwam en trots vertelde dat Joëlla sinds kort op zichzelf woont.

De wereld kan nog veel leren over FAS

Wat me het allermeeste is opgevallen is hoe liefdevol en trots de ouders over de kinderen praten. Dit herinnerde me eraan waarom het mij zo leuk leek om maatje te worden: het is een kans om een band op te bouwen met iemand en diegene hopelijk verder de wereld in te helpen. Want deze kinderen kunnen nog veel leren over de wereld. Tegelijkertijd kan de wereld nog veel leren over FAS.

Door middel van deze startdag is er weer een stukje meer informatie verspreid. Ik kijk terug op een mooie, leerzame dag. Waar ik van tevoren nog zenuwachtig was over wat ik kon verwachten, weet ik nu zeker dat dit project een bijzondere ervaring gaat worden en hoop ik dat ik meer mensen enthousiast kan maken om hetzelfde te gaan doen.

Geschreven door: Melle Duteweert, maatje

FAS2025IV wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, het Gehandicapte Kind en Stichting Boschhuysen.