Geplaatst op

Claudia & Judith

kennismakings foto anoniem van Claudia en Judith voor project Waanzinnige Verhalen

Claudia & Judith

Claudia is een lieve, slimme en vooral zorgzame dame van 37. De weinige energie die ze heeft, niet meer dan zes uur per dag, besteedt ze voor een heel groot deel aan ‘het redden van de wereld’.

Judith Velthuizen is schrijver en bewondert Claudia’s zorgzaamheid en verantwoordelijkheidsgevoel.

Samen maakten ze uitjes naar de markt, als echte vriendinnen. En namen ze het verantwoordelijkheidsgevoel van Claudia eens goed onder de loep.

EEN BEETJE STRENG EN MOEDERLIJK

Blauw golfje onder logo FAS-project

Mijn moeder maakte ons niet wakker om naar school te gaan, wij moesten haar ’s ochtends uit bed zien te krijgen. Op een gegeven moment hebben mijn broer en ik dat opgegeven, het was een hopeloze zaak. Toen we zes en acht jaar oud waren, kookten we zelf ons eten. Mijn vader had geregeld dat we op de pof konden kopen bij de supermarkt en bij de slager om de hoek. Als hij geld in huis achterliet, dan ging mijn moeder ermee naar de kroeg. Soms gingen we met mijn vader mee op de vrachtwagen, omdat hij ons niet alleen met haar wilde achterlaten. Maar dat kon niet altijd natuurlijk, we moesten ook naar school. Ik weet nog goed dat mijn moeder een auto-ongeluk had veroorzaakt. Twee agenten kwamen haar thuis ophalen vanwege het rijden onder invloed. “Wie moet er nu voor jullie zorgen?” vroeg een van de agenten. Wij vonden dat een rare vraag. Wij zorgden altijd al voor onszelf.

Op een mooie zomeravond rijd ik naar Claudia. Ze staat voor haar huis op me te wachten. Snel kijk ik of ik heel erg per ongeluk toch niet een beetje te laat ben, dat vindt ze niet fijn. Maar ik ben keurig op tijd en ze zwaait vrolijk als ze me aan ziet komen. Het parkeerplekje voor haar huis is me net iets te krap, dus parkeer ik een stukje verderop. Als ik naar haar huis loop, zie ik dat ze nog steeds op me staat te wachten. “Kun je niet inparkeren?” vraagt ze.
“Euh nee, daar bak ik nou eens helemaal niets van”, zeg ik naar waarheid.
“Gewoon blijven oefenen,” zegt Claudia een beetje streng en moederlijk, “dan leer je het vanzelf. Ik had dit plekje speciaal voor je vrijgehouden.”
Als ik zeg dat ik het echt niet erg vind om een stukje te lopen, schudt ze vertwijfeld haar hoofd. Ik moet een beetje om haar lachen. Soms is het net mijn moeder.

Dat ik met een pittige tante te maken heb, werd me al snel duidelijk. Ik voelde het aan de stevige handdruk die ik kreeg toen ik haar ontmoette. Ik zag het in de pientere ogen die me vanachter een klein, rond brilletje aankeken.
“Even over die quiz waar we zo aan mee moeten doen”, zei ze in de eerste minuut dat ik haar sprak. “Ze kunnen hoog en laag springen, maar ik zet dat feestmutsje niet op.”
Omdat ik ook geen groot liefhebber van feestmutsjes en knellende elastieken ben, maakte ik dankbaar gebruik van haar assertiviteit. Zelf had ik zoiets niet snel durven zeggen. Claudia maakt het allang niet meer uit wat mensen van haar vinden, zolang ze zichzelf maar goed voelt bij de dingen die ze doet. Daar kan ik nog een puntje aan zuigen.

De rode lijn in Claudia’s leven is niet moeilijk te ontdekken. De weinige energie die ze heeft, niet meer dan zes uur per dag, besteedt ze voor een heel groot deel aan ‘het redden van de wereld’. Claudia zorgt vol overgave voor alles wat en iedereen die kwetsbaar is. Deelnemen aan dit project, bijvoorbeeld, doet ze niet voor zichzelf. Dondersgoed weet ze waar haar eigen grenzen liggen en met vallen en opstaan heeft ze geleerd om die grenzen als een leeuwin te bewaken. Zij redt zich wel. Maar er zijn ook FAS’ers die niet zo goed voor zichzelf kunnen opkomen, die niet zo goed kunnen verwoorden wat er in hun hoofd omgaat. Voor al die mensen doet ze mee. Om ze haar eigen ellenlange zoektocht langs weet-ik-hoeveel hulpverleners te besparen.

Al snel wordt me duidelijk dat haar zorgzaamheid beslist niet ophoudt bij mede-FAS’ers alleen. Ze geeft taalles aan vluchtelingen en werkt vrijwillig in de keuken van de instelling voor Korsakov-patiënten, waar ook haar moeder gedurende het laatste deel van haar leven verbleef. Ze denkt en beslist voor haar schat-van-een-man Paul, die zwakbegaafd is en af en toe een extra steuntje goed kan gebruiken. Het liefst zou ze ook haar aan de ziekte MS lijdende vader vaker helpen. Als hij dat toestond tenminste.

Niet alleen mensen hebben het goed bij Claudia. Het allermeest houdt ze van dieren. Haar huis is een liefdevolle opvangplek voor katten. Vijf exemplaren lopen er rond en bijna allemaal hebben ze wat. Ze heeft er tot mijn niet geringe verbazing zelfs één met het syndroom van Down. Claudia maakt het niet uit, want alle katten tellen mee. Een beetje streng en moederlijk spreekt ze de beestjes toe. Precies zoals ze dat bij mij doet eigenlijk. Wat mij betreft is de liefde die ze voor haar katten aan de dag legt al bewonderenswaardig genoeg. Maar Claudia weet in haar zorgzaamheid altijd een overtreffende trap te vinden.

In een donkerblauwe overall zie ik haar op een zaterdagochtend in de weer om zieke en verzwakte egels weer een beetje op te lappen bij de egelopvang. Zodat ze straks helemaal aangesterkt terug de vrije natuur in kunnen. Eten geven, wondjes verzorgen, hokken schoonmaken, flesjes geven; Claudia draait er haar hand niet voor om.
Ondertussen neemt ze ook nog een enorme pan soep mee voor de andere egelvrijwilligers, zodat die tussen de middag iets lekkers te eten hebben. Dat hebben ze na al dat harde werken wel verdiend.

Degene die denkt dat het zo wel genoeg is, moet ik teleurstellen: het kan altijd gekker. Claudia ontfermt zich ook nog over alle zielige eekhoorns die ons land rijk is. Samen met Paul haalt ze de gewonde diertjes overal in Nederland op, om ze naar de speciale eekhoornopvang te brengen. Opdat er geen enkele egel of eekhoorn verloren gaat. Ik ben diep onder de indruk.

Als ik me erover verbaas dat ze het kleine beetje energie dat ze heeft voornamelijk aan anderen besteedt, komt haar verklaring snel. “Wanneer ik voor anderen zorg, hoef ik zelf niet te bedenken wat ik nu weer eens zal gaan doen, want ik kan me ontzettend vervelen. Het geeft invulling aan mijn dag. Aan mijn leven eigenlijk.”
Stiekem denk ik daar achteraan dat die immense zorgzaamheid al heel jong moet zijn begonnen. Claudia moest haar moeders moeder zijn. Er is nooit voor haar gezorgd. Zorgen, dat deed zij. En zo werd het langzaam veel meer dan alleen iets wat ze deed. Het werd een belangrijk onderdeel van wie ze is.

“Ben je boos op je moeder, Claudia?” vraag ik haar. Ze antwoordt op de mij inmiddels zo vertrouwde manier, een beetje streng en moederlijk: “Nee, boos ben ik niet meer. Dat potje heb ik lang geleden dichtgedaan.”

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Andreas & Suzanne

kennismakings foto anoniem van andreas en susanne

Andreas & Suzanne

Andreas Clarisse is een vrolijke enthousiasteling met heel veel interesses. Hij houdt van theater, zingen, lichttechniek, koken en paardrijden.

Susanne Roos is actrice en theatermaakster. Ze heeft een eigen gezelschap waarmee ze jeugdtheater maakt: Fien.

Samen lieten ze hun fantasie de vrije loop en schreven een mooi scenario voor het theater.

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Paul & Marco

Kennismakingsfoto van Paul en Marco voor het project Waanzinnige Verhalen

Paul & Marco

Marco Patern is een charmante man van 43. Hij is dol op voetbal en omdat hij zelf helaas niet meer kan spelen is hij nu assistent-coach en keeperstrainer.

Paul Verspeek is verslaggever bij RTV Rijnmond en óók dol op voetbal. Samen maakten ze een prachtige radiodocumentaire over FAS.

Geplaatst op

Marianne & Suzanne

kennismakingsfoto marianne en suzannen voor het project Waanzinnige Verhalen

Marianne & Suzanne

Suzanne van der Aar is een gezellige dame die je de oren van het hoofd kan kletsen. Ook houdt ze van schrijven. Ze had alleen een tijdje last van een writers block.

Marianne Lamers is journalist en tekstschrijver en heeft zelfden last van een writers block. Een perfecte match dus! Of toch niet?

Het contact verliep soms wat stroef, maar door volledig eerlijk tegen elkaar te zijn vonden ze elkaar weer. Wil je weten hoe? Lees dan snel hieronder door.

ALLEEN DOOR HELEMAAL EERLIJK TE ZIJN ONTSTAAT ECHT CONTACT

Blauw golfje onder logo FAS-project

Brief van Marianne aan Suzanne:
Ik baalde na onze laatste afspraak. Het was niet bepaald een innig afscheid geweest. Niet dat ik dat verwacht had, maar toch had ik misschien gehoopt op een soort van mooi einde na het jaar waarin Suzanne en ik elkaar een klein beetje hadden leren kennen. Dat mooie einde was er niet. Wel was er ongemak, onverschilligheid zelfs. Ik merkte dat ik ook afhaakte en weg wilde bij het schimmige pannenkoekenrestaurant waar we zaten.

Pas toen ik bij het weglopen nog even achterom keek en ik haar zag zwaaien naar me, wist ik zeker dat er wél wat was geweest tussen ons. Misschien wisten we ons allebei wel geen houding te geven naar elkaar, hadden we last van onze eigen onzekerheden en (voor)oordelen.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Gerio & Ypke

Kennismakingsfoto Gerco en Ypke voor Waanzinnige Verhalen

Gerio & Ypke

Ypke Huisman is een jongen van 19 jaar die met vallen en opstaan door het leven gaat. Hij oogt als een kalme, beetje ‘coole’ postpuber. Onderhuids is zijn leven een gevecht met zijn omgeving en zichzelf. Belangrijkste is voor hem een goede manier te vinden zijn FAS te hanteren.

Gerco van Beek is opgeleid aan de Kunstacademie en is zelfstandig vormgever/illustrator. Gerco herkent ook wel de ‘sturm und drang’ bij Ypke. Voor een groot deel wordt dat veroorzaakt door zijn FAS, maar anderzijds is het ook een jonge vent die zijn draai moet vinden. Net als iedereen.

De twee maakten voor het boek Waanzinnige Verhalen een strip over Ypke’s leven. Bestel het boek hier.

DE WERELD VOLGENS YPKE

Blauw golfje onder logo FAS-project
Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Carlijn & Bea

Kennismakingsfoto van Carlijn en Bea voor het Project Waanzinnige Verhalen

Carlijn & Bea

Bea van Krimpen woont in Beverwijk, heeft twee kinderen en is daarnaast dolgelukkig met haar hondje Tess.

Carlijn werkt als journalist bij NRC en schreef twee romans. Als Bea en Carlijn samenkomen is er altijd thee met koekjes, maar ook altijd regen. Maar dat mocht de pret niet drukken.

EINDELIJK DUIDELIJKHEID DANKZIJ DE INVAL-PSYCHOLOOG

Blauw golfje onder logo FAS-project

Bij Het Strandhuis in Wijk aan Zee parkeert Bea van Krimpen haar fiets. Ze tilt haar hondje Tess uit de mand. Haar handen en polsen zitten in speciale braces, anders doen ze te veel pijn.

Het strand is eigenlijk de enige plek waar ze zich vrij voelt. “Teleurstelling of boosheid kan ik hier loslaten”, zegt ze. Toch fietst ze er slechts één keer per maand naartoe. Vanuit haar huis in Beverwijk doet ze er 35 minuten over. Ze is kapot als ze aankomt. Zo’n uitje vereist planning; op deze dag kan ze verder niets ondernemen.

Elke dag is een gevecht. Het begint al bij opstaan en aankleden. Een broek aantrekken doet pijn.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Andre & Miguel

Kennismakingsfoto miguel en andré voor project Waanzinnige Verhalen

Andre & Miguel

Miguel Buter houdt van fietsen en van drummen. Ga er dus maar vanuit dat er vaart en ritme in zijn verhaal zitten!

André Degen is een schrijver en dichter die één roman en één dichtbundel op zijn naam heeft staan, maar een veelvoud daarvan nog in zijn hoofd heeft zitten.

Voor Waanzinnige Verhalen hebben ze samen een verhaal geschreven over hun gedeelde passie: fietsen. En daarnaast krijgen we een openhartig inkijkje in de bijzondere band die ze samen hebben opgebouwd.

DE TOUR

Blauw golfje onder logo FAS-project

In het begin van onze samenwerking was het contact tussen Miguel en mij min of meer eenrichtingverkeer. Als ik bij hem op bezoek kwam, vroeg ik hem hoe het ging, wat hij de afgelopen tijd gedaan had, enzovoort. Dat vertelde hij me dan, en vervolgens gingen we over tot de orde van de dag. Dat wil zeggen: in zijn kamer bespraken we hoe het verder moest met zijn verhaal De Tour.

Later tijdens ons contact ging Miguel mij ook dingen vragen. En ik kreeg, toen ik iets gepost had op Facebook over een van onze ontmoetingen, de volgende reactie van Miguel:

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Paul & David

Kennismakingsfoto van Paul en Dávid voor project Waanzinnige Verhalen

Paul & David

David van Meurs is een stoere jongen van 18. Soms wordt hij onrustig en loopt hij weg. Dan komt hij in ingewikkelde situaties terecht. Hij vindt het belangrijk dat er meer aandacht komt voor FAS.

Paul Teunissen is schrijver en journalist. Zijn reportages verschijnen onder andere in Vrij Nederland en Het Parool. Ook schreef hij verschillende boeken, zoals In de beste families en Extreme Overlast.

Paul en David vonden elkaar in hun grote liefde voor voetbal. En in het beschrijven van de leefwereld van David.

DE MOEDER DIE HAAR ZOON ZAL BLIJVEN ZOEKEN

Blauw golfje onder logo FAS-project

Op zaterdagochtend rijdt Carla (57) naar haar adoptiezoon David (17), die in een beschermde woonvorm verblijft. Eerst gaat ze naar zijn voetbal kijken en daarna rijdt ze met hem naar huis. Gaan ze leuke dingen doen. ’s Avonds brengt ze hem terug, omdat bij haar logeren even niet meer gaat. Ze had hem zo lang mogelijk thuis gehouden. Tegen de adviezen van de deskundigen in, die elke keer nadat ze David hadden onderzocht, haar adviseerden om hem uit huis te plaatsen. De adoptie van dat verlegen Slowaakse jongetje die twaalf jaar geleden zo hoopvol begon, was gaandeweg tot slopend karwei geworden waar Carla bijna zelf aan onderdoor was gegaan.

Die eerste keer zat hij alleen aan die grote tafel en keek hij naar de vijf vrouwen die binnenkwamen. Carla hoopte op een blik van herkenning. Vanuit Nederland had ze een knuffel en wat foto’s van zichzelf gestuurd. De vrouwen gingen rondom het kleine jongetje met de ravenzwarte haren en de onzekere bruine ogen staan. Een van hen zei iets, waarna hij met schuchtere stem begon te zingen. Een liedje over de regen. Toen hij klaar was, applaudisseerde Carla als hardst, zodat de kleine jongen zou begrijpen dat zij het was.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Eline & Maurillia

Kennismakingsfoto maurillia en eline voor het project Waanzinnige Verhalen

Eline & Maurillia

Maurilia Mol is een lieve, vrolijke meid van 21 en ze is dol op haar huisdieren: een kat en twee honden. Ze vindt het leuk om te fotograferen en wilde hier graag meer over leren.

Eline Baggen heeft als documentair fotograaf een grote interesse in mensen die net iets anders zijn, wonen of leven.

Samen hebben ze gewerkt aan een prachtig foto-project.

DE FOTO’S VAN ELINE & MAURILIA

Blauw golfje onder logo FAS-project

Eline: “Eind 2015 werd ik gevraagd door Het Witte Bos voor het project Waanzinnige Verhalen, waarbij ik gekoppeld zou worden aan iemand met het Foetaal Alcohol Syndroom (FAS). Samen met Maurilia zou ik haar levensverhaal verbeelden. Maurilia, een meisje van toen 21 jaar oud, afkomstig uit Brazilië, op jonge leeftijd geadopteerd en sindsdien woonachtig in Klundert, dol op dieren en fotografie, was mij verteld”.
Eén van Maurilia’s hobby’s is fotograferen. Eline leerde haar trucs om betere beelden te maken. De sneeuwfoto maakte Maurilia zelf. Daarnaast schoot zij wel honderd selfie’s tijdens het project. Deze zijn, samen met Eline’s foto’s, geëxposeerd in Rotterdam, Amsterdam en Breda.

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Alides & Tineke

Kennismakingsfoto Alides en Tineke voor het project Waanzinnige Verhalen

Alides & Tineke

Tineke van Turenhout bracht een groot deel van haar leven door in psychiatrische instellingen. Ze weet pas sinds een paar jaar dat ze FAS heeft. Nu gaat het steeds beter en woont ze thuis, op een mooie boerderij met veel dieren. Haar grootste passie is drummen in een rockband.

Alides Hidding is artiest en singer/songwriter. Hij werd bekend met met de disco-funkband Time Bandits, die verscheidene hits hadden in binnen- en buitenland.

Alides en Tineke delen samen hun liefde voor muziek en gekkigheid. Dat blijkt ook uit het nummer dat ze samen hebben geschreven. En ze hebben zelfs een echte videoclip gemaakt!

HEY FUNNY GIRL!

Blauw golfje onder logo FAS-project

SONGTEKST
Heey funny girl
How are you?
Zit je lange haar goed?
Heb je je feestjurk aan?

Kom op dansen in de wei
Ja je voelt je vrij
Je laat je vallen in de bloemenzee
En het is een kleurenmassa

Jij met zoveel liefde voor dieren
Jij rijdt op je paard
Je hebt je feestjurk aan meid
En bent één met jouw paard

Alle mensen mogen mee
Allemaal in de koets
En jij met jouw lievelingspaard
De wind door jouw lange haar

Iedereen rijdt graag met jou mee
Ja, je voelt je vrij
Funny girl how are you?
Ik snap jou, jij met jouw paard

Zoveel mensen in de koets
Ze kijken naar jou
En voelen jouw grote liefde voor dieren
Daar zit je dan met je feestjurk aan

Blauw golfje onder logo FAS-project