Ervaringsverhaal van Nury (32), een volwassene met FAS. Nury weet nog maar een paar jaar dat ze FAS heeft. In dit blog vertelt ze over wat er in haar hoofd gebeurt tijdens en na een therapie-sessie. Hoe voelt het als alle adviezen en vragen eindeloos rond blijven zingen in je hoofd? En daar ook nog andere stemmen zijn die iets van je verwachten?
“Je moet wassen, je moet wassen!” Dat is wat ze altijd zei. Maria, de stem die ik in mijn hoofd had toen ik nog dronk, toen ik heel veel stemmetjes in mijn hoofd had. Maria was één van hen en meestal vond ik haar wel oké. Maar sinds gisteren niet. Sinds gisteren heeft Maria kortsluiting, omdat mijn behandelaar bij de nieuwe therapie zei dat ik me niet mocht isoleren, dat ik contact moest zoeken. Dat zei ze niet letterlijk, maar zo interpreteer ik dat wel. “Goed voor jezelf zorgen daarin!” zei ze.
’Wáár in?’, en ‘’nee!’’ Dat was wat ik dacht op dat moment. Wat houdt dat eigenlijk in, goed voor jezelf zorgen? Hoe doen mensen dat dan? Gaat me dat wel lukken als ik moe ben? En waarom ben ik zo moe..? O ja! Therapie, intake gesprekken, heel veel vragen.. Zou het me kunnen helpen? Ik moet er niet te veel van verwachten. Van weinig verwachtingen word je gelukkig, heb ik ergens eens gelezen.
‘’Help’’, denk ik.. Ik wil alleen zijn maar dat mag niet van die mevrouw.
Het is slopend, therapie. Al die herinneringen naar boven halen die ik zo hard probeer weg te stoppen, met alle emoties daarbij. Tegelijk heb ik last van mijn vergeetachtigheid. En dan vraagt de behandelaar vandaag ook nog naar procenten.
“Hoeveel procent van de tijd heb je je de afgelopen maand zo gevoeld?”
Hoe gevoeld? Wat voel ik dan, en is dat overdreven? Mag het er zijn? Jezus, wat zweverig. Praat gewoon normaal! Nou, even kijken.. Een week heeft zeven dagen. Of was het vijf? Maandag, dinsdag.. Hoeveel dagen heeft een maand? Dertig? Dertig. Dertig dertig, goed onthouden! DERTIG! Nee, vijf! Procenten, hoe ziet dat tekentje er ook alweer uit? Wat voel ik ook alweer? Shit, dit duurt te lang.. Oké! Wat zegt je GEVOEL? Tachtig? In een maand, dertig dagen, dat past toch niet? Zeg maar tachtig. Ik voel me tachtig!
Zo gaat dat. En dan twee uur lang. Daarna ben ik gesloopt. Cijfers overal en mijn gevoel all over the place. Ik wil alleen zijn en géén vragen meer beantwoorden.
Mijn man haalt me op. We zeggen Doei en Tot volgende keer tegen de behandelaar, of wat zei ze dat haar functie ook alweer was. “Hoe gaat het?” vraagt mijn man. Lief bedoeld natuurlijk. ‘’Laat me met rust”, zeg ik. ‘’Help’’, denk ik.. Ik wil alleen zijn maar dat mag niet van die mevrouw. Dat is isoleren en dat is fout. Uitrusten is fout.
“Je moet wassen!”, hoor ik Maria denken. Ze denkt, ze praat niet meer. Maar ik hóór haar wel denken en raak compleet in de war. Ik kan niet aan haar verwachtingen voldoen, het lukt me gewoon niet. Mijn computer is op hol geslagen van simpele dingen. Oké nou zo simpel waren ze misschien niet.. En sindsdien is er weer storm. En vind ik dat ik niks waard ben, want ik isoleer mezelf en ben steeds moe. Werken lukt niet. Ik loop rondjes in mijn huis, te sukkelen en moe te zijn. Alleen, want ik durf geen hulp te vragen. Ik wil niemand – inclusief mezelf – meer teleurstellen omdat ik niet aan verwachtingen kan voldoen.
In mijn eigen tempo, geen verwachtingen en in mijn eigen woorden.
Ik wil zo graag slapen. Even de storm in mijn hoofd niet meer voelen. Maar eerst moet ik iets ‘nuttigs’ hebben gedaan. Afwas? Nee, dat moet te perfectionistisch. Schoonmaken? Nee, ik moest luisteren naar mijn lichaam. Wandelen? Nee, eng..
Ik pak de telefoon op en bel het FAS- project, vertel dat ik graag wil schrijven. Ik mag het proberen. In mijn eigen tempo, geen verwachtingen en in mijn eigen woorden. Voor het eerst in lange tijd ben ik weer even blij. Geen druk meer.. Gewoon doen wat ik zelf leuk vind en niet wat iemand anders van mij verwacht.
Geschreven door: Nury, volwassene met FAS
Nury maakte ook de tekening, bovenaan het verhaal. Hierover vertelde ze: ‘deze heb ik ongeveer 6 jaar terug getekend toen ik voor het eerst werd opgenomen in de kliniek voor mijn alcoholverslaving. Ik trilde altijd heel erg vanwege de afkickverschijnselen en toen ik eenmaal niet meer trilde, heb ik deze meteen gemaakt om te vieren dat ik weer kon tekenen en schrijven. Dit is Maria zoals ik haar zie in mijn gedachten.’
In het boek Waanzinnige Verhalen vind je meer ervaringsverhalen van volwassenen met FAS. Je bestelt het hier.
“Ik ben geobsedeerd door meisjes. Ik had het ook een tijdje met kernbommen.” (Maikel, 18 jaar)
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranjefonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.