Geplaatst op

Rust en ruimte

decoratieve afbeelding van Marcella die haar middelvinger opsteekt voor de camera, gebruikt op haar tijdlijn

Interview met de pleegmoeder van Marcella. Marcella mag het schoolplein niet af, maar een jongen vroeg of ze tóch meekwam. ‘Als niemand op dat moment zegt dat het niet mag, doet ze het’, legt haar pleegmoeder Jeanette uit. Dus Marcella liep mee.

Ze waren met z’n drieën en kwamen de politie tegen, die om hun ID-kaart vroeg. De andere twee bleven staan, lieten hun ID-kaart zien en keerden terug naar school. Marcella niet. Marcella stak in een impuls haar middelvinger op en liep door. Toen ze doorkreeg dat de rest inmiddels weg was begon ze uit paniek te rennen. Tot ze met drie man bovenop haar sprongen en ze in de boeien werd geslagen. Haar pleegouders troffen haar perplex aan op het bureau.

“Marcella wekt de indruk dat ze het allemaal goed aankan, maar ze wordt heel snel overvraagd.”

‘Ze was er zó door van slag. Ze wekt indruk dat ze het allemaal goed aankan, maar ze wordt heel snel overvraagd. Ze kan iets qua IQ net aankunnen, maar sociaal emotioneel is ze nauwelijks ontwikkeld’, vertelt Jeanette. ‘Je kan haar eigenlijk nog geen vijf minuten uit het oog verliezen. Alle regels moet je blijven herhalen. Niet één keer, maar elke dag.’

“Ze wil het liefst een sportopleiding doen en zelfstandig zijn”

Marcella is een paar weken thuis gebleven van school. In een vertrouwde omgeving met de mensen die haar door en door kennen gaat het goed. ‘Een schat van een meid, daar kun je er honderd van thuis hebben. Tegelijk gaat er zo veel in haar om dat je niet ziet, wat ze ook niet vertelt. Ze vindt zichzelf niks waard en heeft veel psychische problemen. Toch heeft ze ook grootste plannen, wil ze het liefst een sportopleiding doen en zelfstandig zijn.’

Volgend jaar wordt Marcella achttien. ‘We weten niet hoe het zal gaan, maar voorlopig blijft ze bij ons en vragen we aanvullende pleegzorg aan. Zo hebben we nog even de rust en ruimte om te kijken wat er hierna komt, waar ze op haar plek zou zijn. Het blijft zoeken, we kijken niet te ver vooruit.’

Geschreven door: Liza Neto Gomes de Almeida, medewerker van het FAS-project

Marcella doet mee aan het project FAS2025, waarin vijf kinderen met FAS gevolgd worden op weg naar volwassenheid. Lees hier meer over dit project. Wil je vijf keer per jaar gratis de verhalen, films en foto’s van Marcella, Isiah, Lorenzo, Mila en Jasmijn ontvangen? Meld je dan hier aan voor het FAS-kompas!

Marcella werkt eens in de maand op een school voor meervoudig gehandicapte kinderen. “Ik vind het vooral leuk om de kinderen aan het lachen te maken.” Ben je benieuwd naar de plek  die Marcella zelfvertrouwen geeft? Kijk dan hier de film over Marcella.

FAS18+
18 jaar worden betekent: financiële verantwoordelijkheid, alcohol drinken, autorijden, stemrecht. Maar wat betekent dat als je FAS hebt? Kun je die vrijheden en rechten wel aan, wie bepaalt dat en hoe zit het dan eigenlijk met pleegzorg, begeleiding en zelfstandig wonen? Lees hier de ervaring van Cynthia. Zij deed mee aan het project Waanzinnige Verhalen, voor volwassenen met FAS.  

FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.

Geplaatst op

Maatje van de maand: Demi

decoratieve foto van Kacper tijdens het knutselen

Kacper en Demi lopen door de lege stallen op de kinderboerderij. Als Kacper iemand de stallen uit ziet mesten, fluistert hij tegen Demi: ‘Ik wil eigenlijk wel meehelpen.’ Na een bemoedigend knikje van Demi stapt hij erop af. Nog geen seconde later staat Kacper in de stal. Er is genoeg werk te doen! Uitmesten, kruiwagens wegbrengen én weer leeggooien…

(meer…)