De perfecte start….Er groeit iets in mijn buik. Een klein mensje…. zo bijzonder. Zo perfect.. wij tweeën, ik en mijn partner, worden nu wij drieën.. en we leefden nog lang en gelukkig….
Het perfecte plaatje.
Maar wat als je als aanstaande moeder géén perfecte start hebt. Óf…als je als klein groeiend mensje in de buik van je moeder geen perfecte start hebt.
Ik ben moeder van een zoon met FASD. Hij is nu 10 jaar. Hij is lief, knap, grappig, innemend, aanwezig, impulsief en chaotisch. Én toch is hij perfect zoals hij is. Want ja zeg nou zelf…. wat is perfect….
Zijn start was niet perfect. Net zo als mijn start als moeder ook niet perfect was. Na vijf weken en vier dagen kwam ik erachter dat ik zwanger was. In die weken had ik alcohol gedronken. Een kinderwens had ik niet en een stabiel leven al helemaal niet. Maar één ding stond vanaf dat moment vast: dit kindje is welkom. Daar dacht de vader van mijn zoon anders over. Dus ik wist dat ik het alleen zou moeten doen. Wij samen. Mijn kind en ik. Ik ben meteen gestopt met alcohol. Uit een soort natuurlijke overtuiging dat dat niet goed kon zijn. Ook andere ongezonde zaken werden gestaakt en ik groeide en bloeide. Een prima zwangerschapsperiode had ik. Mijn zoon werd bijna drie weken te vroeg geboren. In een supersnelle bevalling. Hij had er zin in zeg ik altijd gekscherend. Zin om op de wereld te komen en deze te verkennen op zijn eigen bijzondere manier!
Hij was erg klein van stuk. Maar gezond. Klinkt best wel perfect nu ik het zo opschrijf. Niet het gangbare plaatje maar het ging goed. Al gauw merkte ik hoe anders mijn oogappel was. Hij was 1,5 jaar jong en alle automerken kende hij uit zijn hoofd. Verkeersborden waren een obsessie voor hem en ook die wist hij toen hij 3 jaar was allemaal te benoemen inclusief de betekenis ervan. Hij was laat met lopen (bijna 2 jaar) en motorisch en sensorisch was er het èèn en ander aan de hand.
In groep 3 van de basisschool begonnen de problemen zich te uiten. Toen is ook de ‘zoektocht’ begonnen naar verklaringen voor het specifieke gedrag. Ook toen begon voor mij als moeder het proces van loslaten van het ‘perfecte plaatje’ met één stap vooruit, twee stappen terug. Net als je denkt ontdekt te hebben hoe je het als moeder moet doen met een kindje met FASD, dan neemt kindlief weer een andere afslag. En moet je weer schakelen en bijsturen. Eigelijk moet je als moeder constant in het moment schakelen, bijsturen, een vooruitziende blik hebben en daarin ook meteen incalculeren dat het niet zo zal gaan als dat je denkt hoe het zal gaan verlopen. Dus loslaten is heel belangrijk. Loslaten van het perfecte plaatje, het plaatje van ‘zo hoort het’. Het mooie daarvan is weer dat ik de wereld vaker door de ogen van mijn zoon probeer te zien. En dan kijk je door een andere bril naar hetzelfde…. maar het ziet er dan opeens heel anders uit. Vaak verassend leuk. Ik blijf wel van mening dat een goed netwerk van goede hulp en hulpverleners, (pleeg/adoptie) ouders in staat kan stellen gewoon meer papa of mama te zijn. En minder hulpverlener. Voor mij is duidelijk geworden dat de goede hulp en ondersteuning vinden erg belangrijk is om ook op tijd weer bij te tanken. Om zo ook naast moeder, mezelf te kunnen zijn en tijd te hebben voor mijn eigen dingen.
De goede hulp is ook zeer belangrijk voor mijn zoon. Door eerlijk te zijn over mijn drankgebruik tijdens mijn zwangerschap en mijn schaamtegevoel aan de kant te hebben gezet, hebben ze de goede diagnose kunnen stellen.
En van daaruit vinden wij onze weg, ook met FASD.
Geschreven door: Gerda, biologische moeder van een zoon met FASD.
FAS2025VI wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, het Gehandicapte Kind, Stichting Boschhuysen en de Janivo Stichting.