Kacper en Demi lopen door de lege stallen op de kinderboerderij. Als Kacper iemand de stallen uit ziet mesten, fluistert hij tegen Demi: ‘Ik wil eigenlijk wel meehelpen.’ Na een bemoedigend knikje van Demi stapt hij erop af. Nog geen seconde later staat Kacper in de stal. Er is genoeg werk te doen! Uitmesten, kruiwagens wegbrengen én weer leeggooien…
Met de camera onder haar arm neemt Sandria maatje Carlijn mee op avontuur door het dorp waar ze woont. Langs haar school, de kerk, de supermarkt en het voetbalveld. Er komen bij Sandria steeds meer verhalen naar boven, trotse verhalen. Zo trots dat als iemand haar vraagt wie ze is, ze altijd met een glinstering in haar ogen zegt: ‘Ik ben Sandria en ik kom uit Rijkevoort!’
Hoe heb je Sandria in de afgelopen tijd zien ontwikkelen?
‘Toen ik net bij Sandria thuiskwam, was ze wat terughoudender en zocht ze nog vooral bevestiging bij haar pleegouders. De laatste tijd merk ik dat ze mij steeds meer vertrouwt en eerlijker zegt wat ze wil en wat niet. Ook durft ze nu alleen met mij op pad en daarom vond ik ons wandelingetje in haar dorp ook zo tof! Sandria was zo enthousiast en ze vertelde haar verhalen heel open aan mij. Ze nam hierin het voortouw; ze wilde mij echt laten zien waar ze woont en wat ze doet. Ik zie bij kinderen zonder FAS van Sandria’s leeftijd dat ze makkelijker aan iemand hechten. Bij Sandria is het belangrijk dat mensen iets meer moeite doen om met haar een band op te bouwen. Daarom ben ik zo blij met hoe onze band zich nu ontwikkelt.’
”Kleine stapjes kunnen ook heel groot zijn”
Wat leer jij van het contact met Sandria?
‘Sandria’s wens was om een bekende vlogger te worden. Samen hebben we een video gemaakt, die we op Facebook hebben gezet en hebben opgestuurd naar haar grote YouTube idool MeisjeDjamila. Dit deed al zo veel met haar; zij voelde zich helemaal beroemd. Uit de kleine dingen als deze haalt Sandria haar positieve energie. Om zulke momenten vanuit haar perspectief te bekijken, is één van de mooiste dingen die ik van Sandria geleerd heb. Kleine stapjes kunnen ook heel groot zijn.’
De vlog van Sandria!
Als maatje geef jij ook regelmatig colleges over FAS. Hoe ervaar je dat?
‘De afgelopen colleges heb ik gegeven samen met Leonie, de pleegmoeder van Sandria. Haar ervaringsverhaal vind ik indrukwekkend om te horen. De pleegouders van Sandria nemen haar echt zoals ze is. Ze geven Sandria alle liefde die ze hebben. Tijdens de colleges vertel ik over mijn eigen ervaringen met Sandria en laat ik onze filmpjes zien. Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe meer ik leer en hoe leuker ik het ga vinden om het college te geven. En doordat ik elke keer weer wat leer, ontwikkel ik mijzelf om nog meer passende begeleiding voor Sandria te kunnen bieden.’
Geschreven door: Aranka van Lindert, medewerker van het FAS-project.
Meer Maatje van de maand? Lees hier het verhaal van maatje Inge: ”Ik vind het bijzonder dat ik deel uit mag maken van Mila’s wereld.”
In het voorjaar 2018 gaat er een nieuw maatjesproject van start. Wil je je kind aanmelden of zelf maatje worden? Mail dan naar info@fasproject.nl!
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.
Met zelfgemaakte filmpjes, foto’s en knutselwerken presenteerden de kinderen en maatjes tijdens de viering van vijf jaar FAS-project trots hoe ze hun grote wens uit hebben laten komen. Wensen in alle soorten en maten. Van theeleuten bij de burgemeester, een beroemde vlogger worden tot op zoek gaan naar de hoogte. Lees en kijk je mee met de eerste vier wensen?
Ervaring vrijwilliger FAS-project
Ik loop in het ziekenhuis, op weg naar de afdeling Radiologie. Niets geks, gewoon een controleafspraak voor mijn knie. Al lopend door de lange gang met witte muren bereik ik de balie. Ik meld mij aan. Als ik iets opzij kijk, zie ik een briefje hangen met de tekst: Bent u zwanger? Meldt u dit dan alstublieft even aan ons, “…en drink dan vooral geen alcohol”, denk ik er zelf gelijk achteraan. Ik heb sterk de neiging om dit met pen erbij te schrijven. Verder lezen De woorden in mijn brein
Volwassen met FAS
18 jaar worden betekent: financiële verantwoordelijkheid, alcohol drinken, autorijden, stemrecht. Maar wat betekent dat als je FAS hebt? Kun je die vrijheden en rechten wel aan, wie bepaalt dat en hoe zit het dan eigenlijk met pleegzorg, begeleiding en zelfstandig wonen? Hierover gaan we in gesprek met pleegouders, zorgverleners en FAS-volwassenen tijdens het vijf jarig jubileum van het FAS-project op 24 maart a.s. Lees hier meer over deze dag en meld je aan!
Jasmijn op bezoek bij de burgemeester
6 juni 2017 opende Jasmijn een grote FAS-expositie op het MBO College in Hilversum. Ze wilde het lint graag doorknippen met de burgemeester, maar hij moest vergaderen. Vandaag niet. Vandaag mag Jasmijn naar zijn werkkamer komen om uit te leggen wat FAS is.
Mila speelt met haar maatje Inge het liefst op haar kamer. Doktertje, buschauffeurtje of schooltje. Vandaag heeft Mila zin in schooltje. “Wil jij een keer juf zijn?’’, vraagt Inge, ‘’dan mag je alles bepalen.” Mila kijkt Inge even bedenkelijk aan. Zo’n gek idee vindt ze het niet. Een paar seconden later gaat ze helemaal op in haar rol als juf. Met Inge als leerling. “Vandaag krijg je je rapport”, zegt Juf Mila triomfantelijk. Verder lezen Maatje van de maand: Inge
“Sandria was acht maanden toen ze bij ons kwam wonen. Zij is ons zonnetje in huis, wij zijn haar niet anders gewend. Sandria kan zich minder goed concentreren, is erg klein en valt veel. Bij ons mag ze een donderwolkje zijn. Sandria hoort bij ons en wij bij haar.”
De studenten luisteren aandachtig naar het verhaal van Leonie (pleegmoeder van Sandria) die voor een zaal van ruim tachtig studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen haar persoonlijke verhaal deelt. Samen met maatjes Heleen en Carlijn, die met foto’s, een film en eigen verhalen vertellen ze over hun ervaringen met kinderen die FAS hebben.
Mila met haar spillebeentjes op de trampoline. Mila die lieveheersbeestjes zoekt. Mila met haar lange tenen. Mila die struikelt over de eindeloze stroom vragen die haar hoofd stelt. Mila die woont in haar eigen wereld. Verder lezen Uit de maat
Andras is 24, maar lijkt al een heel leven achter de rug te hebben. In zijn zoektocht naar houvast is hij vaak de weg kwijtgeraakt. Begrijpelijk, want hoe kun je je grenzen bewaken als je niet aanvoelt wanneer je eroverheen gaat? Hij probeerde zijn frustraties in te perken, ging steeds meer jointjes draaien, raakte verslaafd aan cocaïne en verstrikt in vechtpartijen. Zijn huidige situatie klinkt als een ware plottwist. Toch ontbreekt er een essentieel stukje in zijn verhaal om zijn frustraties en de worsteling met FAS definitief een plek te kunnen geven: het verhaal van zijn biologische moeder.