Spoorloos

Andras is 24, maar lijkt al een heel leven achter de rug te hebben. In zijn zoektocht naar houvast is hij vaak de weg kwijtgeraakt. Begrijpelijk, want hoe kun je je grenzen bewaken als je niet aanvoelt wanneer je eroverheen gaat? Hij probeerde zijn frustraties in te perken, ging steeds meer jointjes draaien, raakte verslaafd aan cocaïne en verstrikt in vechtpartijen. Zijn huidige situatie klinkt als een ware plottwist. Toch ontbreekt er een essentieel stukje in zijn verhaal om zijn frustraties en de worsteling met FAS definitief een plek te kunnen geven: het verhaal van zijn biologische moeder.

De houvast die Andras zoekt in zijn leven weet hij inmiddels steeds beter te vinden. Hij woont zelfstandig, van de drugs afblijven lukt aardig, en hij weet bij wie hij aan moet kloppen als het even niet gaat. Hij baalt ervan dat hij zo vaak in zijn valkuilen is gelopen, maar het was ook nodig om ze te leren herkennen. ‘’Zeker voor iemand met FAS’’, pleit Andras. Met zijn adoptieouders heeft hij regelmatig ruzie gehad over zijn gedrag en verantwoordelijkheden. ‘’Natuurlijk proberen ze je te behoeden voor gevaarlijke situaties, maar je hoeft mijn eten niet voor te kauwen. Laat me maar een paar keer op mijn bek gaan.’’

Met een Wajong-uitkering en een persoonlijk begeleider weet hij zich goed te redden, maar thuis op de bank hangen wil hij niet. In de verkoop op de paardenmarkt heeft hij een baantje gevonden. Hier kan hij zijn mensenkennis, overtuigingskracht en gevoel voor taal feilloos inzetten. Zijn baas is maar wat blij met deze gewiekste jongen. Ook in de muziek zet hij voorzichtig zijn eerste stappen. Binnenkort mag hij met een van zijn hiphop nummers langskomen bij de radio; omrop Fryslân, daarna staan ook andere radiostations op de planning.

Andras heeft leren omgaan met FAS, maar de stempel die het op zijn leven drukt vervaagt niet. Als kind nam hij aan dat het beter was om niet naar zijn biologische moeder op zoek te gaan. Nu dringen de vragen over haar zich echter steeds vaker aan hem op. Hoe was het om zwanger van hem te zijn? Wist ze eigenlijk wel dat ze zwanger was? En waarom stopte ze niet met drinken toen hij in haar buik zat? Een zoektocht naar zijn biologische moeder leek echter een verloren zaak: in de adoptiepapieren is haar naam overal weggestreept.

Toch kwam onlangs onverwacht schot in de zaak. Zijn adoptiemoeder belde hem op. ‘Je moet even naar Spoorloos kijken,’ zei ze. Het kindertehuis waar hij door zijn ouders op was gehaald was op televisie. ”Het deed me weinig”, zegt Andras, ”tot er een jongen in beeld kwam uit Nederland, van mijn leeftijd. Hele oude herinneringen kwamen naar boven.” Die jongen heeft hij ontmoet, en na gesprekken met hem heeft hij zelf ook een brief gestuurd naar Spoorloos. ‘’Ik hoop dat er een eind komt aan de onwetendheid, aan de frustratie. Boos zijn is een te simpele oplossing. Je moet eerst de feiten kennen om boos te kunnen worden.’’

Benieuwd hoe dit verder gaat? Wat zou het voor Andras betekenen om het hele verhaal van zijn moeder te leren kennen? Volgend jaar starten we een project over biologische moeders en luisteren we naar hun kant van het FAS-verhaal.

Lees ook het verhaal van ‘ook goede moeders’ van Marjan, een biologische moeder.

Door: Liza Neto Gomes de Almeida

X