Geplaatst op

Andre & Miguel

Kennismakingsfoto miguel en andré voor project Waanzinnige Verhalen

Andre & Miguel

Miguel Buter houdt van fietsen en van drummen. Ga er dus maar vanuit dat er vaart en ritme in zijn verhaal zitten!

André Degen is een schrijver en dichter die één roman en één dichtbundel op zijn naam heeft staan, maar een veelvoud daarvan nog in zijn hoofd heeft zitten.

Voor Waanzinnige Verhalen hebben ze samen een verhaal geschreven over hun gedeelde passie: fietsen. En daarnaast krijgen we een openhartig inkijkje in de bijzondere band die ze samen hebben opgebouwd.

DE TOUR

Blauw golfje onder logo FAS-project

In het begin van onze samenwerking was het contact tussen Miguel en mij min of meer eenrichtingverkeer. Als ik bij hem op bezoek kwam, vroeg ik hem hoe het ging, wat hij de afgelopen tijd gedaan had, enzovoort. Dat vertelde hij me dan, en vervolgens gingen we over tot de orde van de dag. Dat wil zeggen: in zijn kamer bespraken we hoe het verder moest met zijn verhaal De Tour.

Later tijdens ons contact ging Miguel mij ook dingen vragen. En ik kreeg, toen ik iets gepost had op Facebook over een van onze ontmoetingen, de volgende reactie van Miguel:

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Paul & David

Kennismakingsfoto van Paul en Dávid voor project Waanzinnige Verhalen

Paul & David

David van Meurs is een stoere jongen van 18. Soms wordt hij onrustig en loopt hij weg. Dan komt hij in ingewikkelde situaties terecht. Hij vindt het belangrijk dat er meer aandacht komt voor FAS.

Paul Teunissen is schrijver en journalist. Zijn reportages verschijnen onder andere in Vrij Nederland en Het Parool. Ook schreef hij verschillende boeken, zoals In de beste families en Extreme Overlast.

Paul en David vonden elkaar in hun grote liefde voor voetbal. En in het beschrijven van de leefwereld van David.

DE MOEDER DIE HAAR ZOON ZAL BLIJVEN ZOEKEN

Blauw golfje onder logo FAS-project

Op zaterdagochtend rijdt Carla (57) naar haar adoptiezoon David (17), die in een beschermde woonvorm verblijft. Eerst gaat ze naar zijn voetbal kijken en daarna rijdt ze met hem naar huis. Gaan ze leuke dingen doen. ’s Avonds brengt ze hem terug, omdat bij haar logeren even niet meer gaat. Ze had hem zo lang mogelijk thuis gehouden. Tegen de adviezen van de deskundigen in, die elke keer nadat ze David hadden onderzocht, haar adviseerden om hem uit huis te plaatsen. De adoptie van dat verlegen Slowaakse jongetje die twaalf jaar geleden zo hoopvol begon, was gaandeweg tot slopend karwei geworden waar Carla bijna zelf aan onderdoor was gegaan.

Die eerste keer zat hij alleen aan die grote tafel en keek hij naar de vijf vrouwen die binnenkwamen. Carla hoopte op een blik van herkenning. Vanuit Nederland had ze een knuffel en wat foto’s van zichzelf gestuurd. De vrouwen gingen rondom het kleine jongetje met de ravenzwarte haren en de onzekere bruine ogen staan. Een van hen zei iets, waarna hij met schuchtere stem begon te zingen. Een liedje over de regen. Toen hij klaar was, applaudisseerde Carla als hardst, zodat de kleine jongen zou begrijpen dat zij het was.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Eline & Maurillia

Kennismakingsfoto maurillia en eline voor het project Waanzinnige Verhalen

Eline & Maurillia

Maurilia Mol is een lieve, vrolijke meid van 21 en ze is dol op haar huisdieren: een kat en twee honden. Ze vindt het leuk om te fotograferen en wilde hier graag meer over leren.

Eline Baggen heeft als documentair fotograaf een grote interesse in mensen die net iets anders zijn, wonen of leven.

Samen hebben ze gewerkt aan een prachtig foto-project.

DE FOTO’S VAN ELINE & MAURILIA

Blauw golfje onder logo FAS-project

Eline: “Eind 2015 werd ik gevraagd door Het Witte Bos voor het project Waanzinnige Verhalen, waarbij ik gekoppeld zou worden aan iemand met het Foetaal Alcohol Syndroom (FAS). Samen met Maurilia zou ik haar levensverhaal verbeelden. Maurilia, een meisje van toen 21 jaar oud, afkomstig uit Brazilië, op jonge leeftijd geadopteerd en sindsdien woonachtig in Klundert, dol op dieren en fotografie, was mij verteld”.
Eén van Maurilia’s hobby’s is fotograferen. Eline leerde haar trucs om betere beelden te maken. De sneeuwfoto maakte Maurilia zelf. Daarnaast schoot zij wel honderd selfie’s tijdens het project. Deze zijn, samen met Eline’s foto’s, geëxposeerd in Rotterdam, Amsterdam en Breda.

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Alides & Tineke

Kennismakingsfoto Alides en Tineke voor het project Waanzinnige Verhalen

Alides & Tineke

Tineke van Turenhout bracht een groot deel van haar leven door in psychiatrische instellingen. Ze weet pas sinds een paar jaar dat ze FAS heeft. Nu gaat het steeds beter en woont ze thuis, op een mooie boerderij met veel dieren. Haar grootste passie is drummen in een rockband.

Alides Hidding is artiest en singer/songwriter. Hij werd bekend met met de disco-funkband Time Bandits, die verscheidene hits hadden in binnen- en buitenland.

Alides en Tineke delen samen hun liefde voor muziek en gekkigheid. Dat blijkt ook uit het nummer dat ze samen hebben geschreven. En ze hebben zelfs een echte videoclip gemaakt!

HEY FUNNY GIRL!

Blauw golfje onder logo FAS-project

SONGTEKST
Heey funny girl
How are you?
Zit je lange haar goed?
Heb je je feestjurk aan?

Kom op dansen in de wei
Ja je voelt je vrij
Je laat je vallen in de bloemenzee
En het is een kleurenmassa

Jij met zoveel liefde voor dieren
Jij rijdt op je paard
Je hebt je feestjurk aan meid
En bent één met jouw paard

Alle mensen mogen mee
Allemaal in de koets
En jij met jouw lievelingspaard
De wind door jouw lange haar

Iedereen rijdt graag met jou mee
Ja, je voelt je vrij
Funny girl how are you?
Ik snap jou, jij met jouw paard

Zoveel mensen in de koets
Ze kijken naar jou
En voelen jouw grote liefde voor dieren
Daar zit je dan met je feestjurk aan

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Rolien & Marijn

Kennismakingsfoto Maryn en Rolien voor het project Waanzinnige Verhalen

Rolien & Marijn

Rolien Bakker is een krachtige, wijze jonge vrouw die in haar eigen appartementje in Rotterdam woont. Die deelt ze samen met haar parkiet Keiko, die heel goed ‘aanvallluh’ kan zingen.

Marijn Heemskerk is journaliste en tekstschrijver te Amsterdam. Zij woont in haar eigen appartementje met haar kat Miep, die helemaal niet goed kan zingen.

Toen de moeder van Rolien 15 jaar geleden overleed, wist ze nog niet dat ze FAS had. Ze heeft er dus nooit met haar over kunnen praten. Marijn heeft Rolien geholpen met het schrijven van een brief aan haar overleden moeder. Dit is wat Rolien haar moeder zou schrijven, zou haar moeder nog hebben geleefd.

LIEVE MAMMA,

Blauw golfje onder logo FAS-project

Weet je nog dat we elkaar vroeger kaarten stuurden, toen ik een tijdje bij tante Marja woonde? Jij kon heel mooi schrijven, al kon ik altijd wel precies zien wanneer je dronken was. Ik hield niet echt van schrijven. Nog steeds niet, eigenlijk.

Toch stuur ik je deze brief. Weet je waarom? Omdat tien jaar geleden bij mij FAS werd vastgesteld. Jij was toen al vijf jaar dood. Je hebt het dus nooit geweten. En ik heb je nooit kunnen vertellen wat FAS voor mij betekent. Dat wil ik nu doen.

Maar laat ik vooropstellen dat ik je niets kwalijk neem. Ja, je wist dat je zwanger was. Je wist ook dat alcohol en zware shag niet goed waren voor mij. Toch dronk je door. En rookte je door. Maar ik weet: verslaving is een ziekte. Jij was verdrietig omdat je je vader verloor toen je nog maar vijftien was. En je probeerde het te vergeten met de drank.

Ik weet dat we nooit echt een moeder-dochterband hebben gehad. Daar was je te dronken voor. Toch voelde ik jou altijd heel goed aan. Weet je bijvoorbeeld nog dat je van de trap gevallen was? Iedereen zei: ze was zeker weer stabernakel. Maar jij zei dat je droomde dat je thuis bij opa en oma was, en dat de trap daar natuurlijk ergens anders zat. Weet je, ik geloof dat.

Net zoals ik geloof dat je nog altijd bij me bent. Afgelopen februari ging ik naar een concert van Marco Borsato. Het is al het achtste concert van hem waar ik ben geweest. Weet je waarom ik zo van Marco Borsato hou, mamma? Omdat zijn liedjes mij aan jou doen denken!

Wat dacht je van de volgende tekst? Voor mij voelt het alsof jij dit tegen mij zingt:

Ik waak over jou
En als je me zoekt
Ben ik er altijd
En weet wat je ook zal doen
Dat ik achter je sta

Zou jij dit inderdaad zo zingen tegen mij, mamma?

Laatst ging ik op bezoek bij Rina Sloof. Misschien weet je nog wie dat is. Dat is de maatschappelijk werkster die bij ons kwam tot ik een jaar of drie was. Zij was er als ik thuiskwam uit het medisch kinderdagverblijf. Rina vertelde over vroeger.

Van sommige dingen ben ik wel een beetje geschrokken. Ze had het over sherryflessen die jij verstopte in mijn ledikantje. Dat ze mij een keer met zo’n fles aan m’n mond had gevonden, omdat ik dat van jou had afgekeken. En dat je flessen onder in de volle vuilnisbak verstopte. Je krauwde dan door het vuilnis heen om ze er weer uit te vissen.

Maar ze vertelde ook dat jij heel lief was. Dat je niet goed voor mij kon zorgen, maar dat je wel heel veel van me hield. Dat vond ik fijn om te horen.

En ze zei tegen mij: “Jouw koppie zat er goed op, je wist precies wat je wilde! Dat is je redding geweest.” En dat denk ik ook wel. Want ik ben een van de weinige mensen met FAS die zelfstandig woont. Daar ben ik heel erg trots op. (Tante Marja zegt weleens: “Je moeder zou trots op je zijn.” Is dat ook zo? Ik hoop het.)
Toch vind ik alleen wonen af en toe wel een uitdaging. Je moet zoveel dingen organiseren. Schoonmaken, boodschappen doen, je huur betalen. En als ik dat dan ingewikkeld vind, vraag ik me af: “Ben ik dit, of is dit FAS?” Dat heb ik bij heel veel dingen, trouwens.

En nou ja, als het al moeilijk is om jezelf te begrijpen, moet je nagaan hoe moeilijk het dan is om een ander in te schatten. Ik weet nooit zo goed hoe dat moet. Het is me weleens overkomen dat iemand geld had geleend en dat nooit meer terugbetaalde. Iedereen prent me ook altijd in: laat je niet in met foute vriendjes.
Maar hoe weet je nou of iemand fout is? Voor de zekerheid hou ik maar afstand van iedereen. Daardoor voel ik me af en toe wel een beetje alleen. Pappa is natuurlijk wel mijn steun en toeverlaat, maar hij kan ook niet elke dag zomaar op de stoep staan.

Dus heb ik bij de Vriendendienst Rotterdam een vacature geplaatst voor een maatje. Dit had ik opgeschreven:

Gezellig maatje gezocht voor vrolijke jonge dame
Gezellige, vrolijke jonge dame van 33 jaar (R.) zoekt een maatje om leuke dingen mee te doen. Bijvoorbeeld wandelen, fietsen, of een keertje koffie drinken.
Maar ook uitjes zijn favoriet. Zo wil R. heel graag deze zomer weer eens naar het dolfinarium, want dolfijnen zijn haar lievelingsdieren! Of wat dacht je van een keertje shoppen?
R. heeft een lichte vorm van foetaal alcoholsyndroom (FAS). Hierdoor vindt ze het lastig om vrienden te maken. Ze heeft behoefte aan iemand bij wie ze haar ei kwijt kan. Iemand die haar stimuleert om bijvoorbeeld het huis schoon te maken of klusjes te doen. Kortom: iemand die zich betrokken voelt bij haar wel en wee.
Wat geeft R. je terug? Veel! Ze is heel vrolijk en makkelijk in de omgang. Maatje heeft zeker weten ook een leuke tijd. Benieuwd geworden? Reageer vooral.

En ze hebben iemand voor me gevonden! Vandaag heb ik Jacqueline voor het eerst ontmoet. Ze is heel lief en wil je wel geloven dat ze dierenverzorging heeft gestudeerd? Ze heeft ook een keer met dolfijnen gezwommen. Dus dat dolfinarium zit er wel in.

Jacqueline had niet op een beter moment kunnen komen. Ik kom uit nogal turbulente tijden. De tabakszaak waarin ik werkte, ging failliet. Ik ging bij DHL aan de slag als pakketbezorger. Pappa verhuisde, en mijn lieve valkparkiet Keiko vloog weg (hij is gelukkig – wonder boven wonder – weer terug). Ik ben m’n hele structuur kwijt en daar word ik moe van. Zo moe…

Dat je zo moe wordt, hoort bij FAS, zeggen ze. Vandaag had ik ook nog zo’n ander typisch FAS-momentje. Ik ging met de manager van DHL in gesprek. En midden in het gesprek: poef! Wist ik niet meer waar we het over hadden. Alsof de telefoonverbinding verbroken werd. Onhandig, hoor.

Ik moest daardoor denken aan iets wat Rina vertelde. Ze zei dat je je schuldig voelde om hoe ik was geworden. Dat begrijp ik, mamma. Ik ben ook boos op je geweest, toen ik erachter kwam dat ik FAS had. Maar weet je? Ik heb het je vergeven. Zoals ik al zei: je dronk omdat je niet kon verwerken dat je vader doodging, terwijl je zoveel van hem hield.

Nu ben je in de hemel, terug bij opa. Ik hoop dat je gelukkig bent. Al hoop ik wel dat ze daar geen alcohol hebben.

Heel veel liefs van je dochter,

Rolien

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Marten & Richard

Kennismakingsfoto Marten en Richard voor het project Waanzinnige Verhalen

Marten & Richard

Het leven van Richard Derksen (47) was meer dan turbulent, maar hij worstelde en kwam boven. Lieve man, charmeur, vol humor. Droom: verhuizen naar een mooie plek waar de zon altijd schijnt, ook in zijn hoofd.

Marten Visser (49) is verslaggever bij het Noordhollands Dagblad. Van alle markten thuis. Schuimt het platteland rond Schagen af op zoek naar mooie verhalen en bijzondere mensen.

Richard en Marten zijn leeftijdsgenoten, maar daar houdt de vergelijking qua achtergrond dan ook wel op. Vormen samen een prima match. Lulden ook de lange autoritten van en naar Emmeloord moeiteloos vol. Richard bewondert de gave van Marten om een lijn in zijn levensverhaal te hebben gevonden.

EEN FOUTJE IS SNEL GEMAAKT

Blauw golfje onder logo FAS-project

In het holst van de nacht komt hij aangefietst. Voorzichtig nu. Voor de oprit naar het huis afstappen. Lopend verder. Op de tenen langs het huis naar achteren, zo stil mogelijk. Zachtjes opent hij de achterdeur. De keuken door en dan de trap naar boven. Hij weet precies welke krakende treden hij over moet slaan. Maar een foutje is snel gemaakt met een paar flessen pils achter de kiezen. Hij maakt geen foutje. Tegen vijf uur ’s nachts laat Richard Derksen zich op zijn bed vallen.

Een paar uur eerder heeft hij dezelfde route in omgekeerde richting afgelegd. Het is haast routine. Twee, drie keer per week sluipt hij na middernacht het huis uit. Pakt zijn fiets en trapt over de pikdonkere polderweg richting Emmeloord. Naar die oudere vent. Die altijd bier in huis heeft. En Tiroler porno. ‘Mag ik met mijn waldhoorn tussen jouw Alpen?’ Dat soort werk.

Een jaar of 13 is hij dan. Nu, een kleine 35 jaar later, kijkt hij erop terug. Wat heeft hem bezield?

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Ralf & Ronald

Kennismakingsfoto Ronald en Ralf voor het project Waanzinnige Verhalen

Ralf & Ronald

Ronald Jansen Schipper wil laten zien dat je met FAS heus wel een normaal zelfstandig leven kunt leiden. Hij wil weg van het gezeur en gezever.

Ralf Groothuizen is journalist en schrijver. Samen met Ronald is hij op zoek gegaan naar de juiste woorden om de boodschap van Ronald te verwoorden. Ralf en Ronald zijn twee sportieve kerels die een hoop ouwehoeren en allebei van lekker eten houden. Een wel zo gezonde combinatie. Ze hebben het goed samen. En er is veel wederzijds vertrouwen en het afgelopen jaar is er zelfs een echte vriendschap ontstaan.

NIET DURVEN HOPEN

Blauw golfje onder logo FAS-project

“Kon je ’t aan hem zien dat hij FAS had?” vroeg mijn vriendin me na mijn eerste kennismaking met Ronald. Iemand die nog nooit bewust met iemand met FAS te maken heeft gehad, gaat allereerst op zoek naar uiterlijke kenmerken.
“Ja hoor, heel goed, hij had z’n oren duidelijk heel laag zitten”, antwoordde ik.

De eerstvolgende ontmoeting liet Ronald een foto van zijn opa zien: een Indonesische man in legerkledij. Ook die man had z’n oren laag zitten, sterker nog: het leken precies de oren van Ronald. Thuis vertelde ik dat ik niet meer zeker wist hoe ik aan Ronald kon zien dat hij FAS had. “Maar wat is het dan?” vroeg ze. “Geen idee”, antwoordde ik. En nu, tijdens het schrijven van dit stuk, heb ik nog steeds geen vastomlijnd idee van wat FAS is. Ik heb wel een idee van hoe een eerdere diagnose ellende had kunnen voorkomen. Hieronder volgt een versnipperde weergave – laten we wat warrig blijven, dat past goed bij FASSERS en bij mijzelf – van een bijzonder contact.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Patrick & Josha

Kennismakingsfoto Patrick en Josha voor het project Waanzinnige Verhalen

Patrick & Josha

Patrick Jansen is een jongeman met gouden handen, die maken wat zijn ogen zien, bijvoorbeeld prachtige kasten. Hij traint iedere week bij de boogschietclub en doet ook mee aan wedstrijden.

Josha Zwaan is romanschrijver, schrijfdocent en coach. Josha mocht van Patrick mee naar een training van zijn boogschietclub. Dat vond ze nog best lastig. Tussen de uitjes door hebben ze samen hard gewerkt aan het optekenen van het wonderlijke verhaal van Patrick.

ONTPLOFFINGSGEVAAR

Blauw golfje onder logo FAS-project

Patrick klikt de twee bladen op het middengedeelte van zijn boog en spant de pees. Zijn onwillige vingers zijn minder zeker dan normaal. De gevoelloosheid in zijn vingers door de vrieskou van afgelopen zaterdag is nog niet verdwenen. Ondanks de kou was het een leuke dag, de wedstrijddag. Wat hadden ze gelachen om het teamlid dat van uitputting wartaal begon te praten. Het was ook zwaar, zo’n hele dag een parcours lopen met die zware boog op je rug, de driedimensionale doelen zoeken, pijlen spannen, schieten, pijlen zoeken, verder lopen. Maar hij had genoten. Hij genoot altijd tijdens het boogschieten. Ook bij de training, zoals nu.

Hij wrijft zijn vingers. De koker die nonchalant om zijn middel bungelt, is gevuld met pijlen van verschillend materiaal. Bamboe is zwaarder dan aluminium, daarom schiet bamboe prettiger, vindt hij. De gymzaal is gevuld met het geroezemoes van stemmen van de jongens en meisjes met wie hij traint. Hij stelt zich op in lijn met de anderen en richt zijn boog op de schietschijf tegenover hem aan de andere kant van de zaal. Pijlen zoeven door de lucht.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Patricia & Victoria

Kennismakingsfoto Patricia en Victoria voor het project Waanzinnige Verhalen

Patricia & Victoria

Patricia Lopes kan prachtig schrijven en ook geweldig toneelspelen – een rol aannemen.

Victoria Broens werkt als journalist en copywriter.

Patricia en Victoria hebben samen een theaterdialoog geschreven over de moeizame relatie met de moeder van Patricia. Neemt Patricia het haar moeder kwalijk dat ze FAS heeft?

GESPREK TUSSEN PATRICIA EN HAAR MOEDER – HOE HET ECHT GAAT

Blauw golfje onder logo FAS-project

1. INTERIEUR – SLAAPKAMER WOONGROEP GORINCHEM, AVOND

PATRICIA (22), zit alleen op haar kamer. Buiten is het donker. Ze draagt een dikke trui en heeft haar armen om haar benen heen gevouwen. Haar telefoon ligt op de armleuning. Ze kijkt ernaar en haalt diep adem. Dan pakt ze hem op en kiest een nummer.

PATRICIA
Hey mam. Hoe is het?

MOEDER
Hi. Ja, wel oké, denk ik.

PATRICIA
Hmm oké. Prima. Enne, nog even over eergisteren hè, wat ik je vertelde…

MOEDER
Ja.

PATRICIA
Over het FAS-project.

MOEDER
Mmm.

PATRICIA
Dat is toch goed?

MOEDER
Luister, ik heb daarover niets tegen jou te zeggen.

PATRICIA
Waarom niet? Ik bedoel, het is toch goed als ik me kan uiten?

MOEDER
Je zet me voor schut, voor al die mensen. Je doet alsof het mijn schuld is dat jij zo ziek bent.

Patricia krijgt een verbeten trekje rond haar mond en haar stem klinkt harder.

PATRICIA
Maar dat is ook wel een beetje zo.

MOEDER
Dat is níet zo.

PATRICIA
Oh nee?

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project
Geplaatst op

Maikel & Lieke

Kennismakingsfoto Maikel en Lieke voor het project Waanzinnige Verhalen

Maikel & Lieke

Maikel van der Graaff is een lieve en ongevaarlijke hacker, gamer en fantasylezer. Eet veel kaas en verstopt soms wat hij het liefst vergeet.

Lieke van den Krommenacker schrijft en woont aan zee. Dat wil zeggen, in haar hoofd. Ze is tevens begenadigd luchtfietser en crêpebakker. En schrijft voor Dagblad van het Noorden.

Maikel vindt het tof dat Lieke zo geïnteresseerd in hem is. Zelf heeft hij namelijk nooit zo veel zin om iets te doen. Maar samen met Lieke heeft hij juist veel ondernomen. En dat beviel prima. “En ze heeft mijn verhaal ook nog eens mooi opgeschreven.”

DE PACMANKAAS

Blauw golfje onder logo FAS-project

Dat het onbehoorlijk is om je tanden in een grote ronde Gouda-kaas te zetten, er een stevige hap uit te nemen en het overgebleven stuk over je schouder thuis op een kast te gooien, beseft Maikel niet. Dat hij tegen zijn moeder ontkent dat hij degene is die uit de kaas hapte, is logisch: hij heeft het niet gedaan. Toch?

Maikel weet het niet meer.

Wat hij wel weet, die middag: ik wil kaas, in de koelkast ligt kaas, als ik na het eten meteen de kaas verstop, dan is er niets aan de hand.

Het zijn momenten waarop Maikel nergens over nadenkt. Omdat zijn duizend gedachten tuimelen en nog eens tuimelen en dan overal naartoe schieten.

Lees verder in het boek Waanzinnige Verhalen

Blauw golfje onder logo FAS-project