Meer dan je denkt
Verslag van Aranka, maatje van Dorina (10).
Dorina staat al voor het raam te zwaaien als ik aan kom bij haar huis voor onze eerste ontmoeting van het maatjesproject. Ik weet nog niet zo veel over Dorina, we hebben van te voren alleen maar een foto met elkaar uitgewisseld. Hopelijk kan ik contact met haar maken en haar de juiste begeleiding geven. Ik ben erg nieuwsgierig en stiekem ook wel nerveus..
Ik kom binnen en zie een meisje met een klein gezicht, donkerbruin haar en een fluffy roze outift. Gelijk drukt ze vol trots haar koptelefoon en kinderwagen onder mijn neus. Ook roze. “Roze is zeker jouw lievelingskleur?” vraag ik, met een knipoog. Dorina kijkt mij lachend aan en rent weer weg. In het eerste kwartier laat Dorina mij ontzettend veel zien en horen én is ze zeker vijf keer de trap op- en afgerend. Ik word al moe van het idee, maar Dorina niet. Tot ik aan haar zie dat ze echt niet meer kan. De ongeremdheid eist zijn tol. ‘Poeh,’ zegt ze hijgend.
Goede en slechte
Dorina zit op het speciaal onderwijs in een klein klasje van dertien kinderen. Als ik haar vraag wat ze op school heeft gedaan laat ze een zelf gemaakt overzicht zien van de kinderen uit haar klas. Ingedeeld in ‘goede’ en ‘slechte’. Vandaag had ze ruzie met een jongen van het ‘slechte’ lijstje. ‘Dus we hebben hem in elkaar geslagen’, roept ze stoer. Haar adoptiemoeder Lesley verbetert haar door te zeggen dat het wel meeviel, en dat de juf heeft verteld dat ze zo goed haar excuses aan heeft geboden. ‘Ja ja, nou bedankt, maar niet heus. Ik vind goedmaken stom.’ Ik neem me voor om sommige dingen die Dorina aan mij vertelt bij haar ouders na te vragen.
De snelle schakel
We kletsen wat aan tafel als Dorina ineens roept: ‘Je komt hier toch om te spelen?’ Ik spring op. Ze stormt zo hard de trap op, dat ik haar uit het oog verlies. Als ik haar vind is ze al druk aan het zoeken naar de laatste stukjes van haar Playmobil politiebureau, alsof ze er al uren mee bezig is. Meerdere keren rent ze naar beneden en weer naar boven, om iets te pakken of te wat te vertellen aan mama. Waar ik er meestal naar streef om iets af te maken, is Dorina er al snel klaar mee. Ze duikt haar kledingkast in om zich te verkleden. ‘Boe!’ Dorina springt in haar skeletpak de kast uit. Het valt mij op hoe snel ze schakelt van het één naar het ander. Eigenlijk iets té snel, zo wordt het toch onmogelijk om je te kunnen concentreren?
Als ik wegga wil Dorina mij in eerste instantie geen gedag zeggen. Ze is te druk met haar poppenwagen. Terwijl ik dat meestal best lastig vind probeer ik neutraal te blijven en het niet persoonlijk op te vatten. Waarschijnlijk is ze in haar hoofd met hele andere dingen bezig. Een uur later sta ik weer voor Dorina’s huis; ik ben iets vergeten. Terwijl ik nog in de auto zit staat er in een mum van tijd een glunderend meisje voor me. Ze geeft mij een dikke knuffel. Een knuffel van een skelet heeft nog nooit zo zacht gevoeld. Misschien krijgt ze toch meer mee dan ik dacht.
Geschreven door: Aranka, maatje
Wil je net zoals de nieuwe maatjes meer leren over kinderen met FAS? Beweeg je dan door de tijdlijn van het FAS-project, die kinderen met het Foetaal Alcohol Syndroom een gezicht geeft.
Of lees het verhaal van Demi, het oude maatje van Kacper, die schrijft over hoe het is om maatje te zijn van een kind met FAS.
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.