Ervaringsverhaal van Nury (32), een volwassene met FAS. Nury weet nog maar een paar jaar dat ze FAS heeft. In haar vorige blog schreef ze over haar therapiesessie, het stemmetje in haar hoofd en over verwachtingen. Dit keer: emoties. Hoe geef je die een plek, hoe kom je er weer vanaf en hoe praat je erover? En hoe is dat anders als je FAS hebt?
Ik heb in mijn leven al een heleboel soorten therapie gehad. Eén van mijn favorieten was de VERS- training. Dat staat voor Vaardigheden Emotie Regulatie Stoornis-training. Het ging over ‘hekjes en pannetjes’. Ik moest altijd vertellen in welk ‘pannetje’ ik zat en welke ‘hekjes’ daarvóór waren omgevallen. Lekker ingewikkeld dus. Vooral als je net als ik alles letterlijk neemt en een levendige fantasie hebt en daar compleet door wordt afgeleid. Het koste me veel moeite en energie om bij de les te blijven. Ik zag de pannetjes en de hekjes letterlijk door de kamer vliegen.
Emotie regulatie dus. Voor de therapie moest ik stil staan bij verschillende gevoelens: leegte, verdriet, schaamte, angst, wanhoop, boosheid en eenzaamheid. Allemaal ontstaan in mijn jeugd. Allemaal weggestopt omdat ik moest overleven. Allemaal naar boven gehaald in twee intakegesprekken bij mijn nieuwe therapie.
Dat ik boos word van dierenmishandeling en blij word van patat met jus is voor mij heel logisch.
Emoties zijn voor mij héél ingewikkelde dingen. En ik snap nog steeds niet helemaal hoe het werkt. Ja, dat ik boos word van dierenmishandeling en blij word van patat met jus is voor mij heel logisch. Maar als ik moet stil staan bij de meer ingewikkelde emoties, dan wordt het een lastig verhaal. En hier ben ik mezelf compleet kwijtgeraakt, hier is dat klere hekje omgevallen, hier ben ik van het ene pannetje in het andere terecht gekomen!
Hoe emoties nou echt werken bij mij, daar ben ik pas gisteravond achter gekomen. In een appgroep voor mensen met FAS zei iemand dat ze al de hele vakantie overprikkeld was. Maar ondanks alle prikkels, bleef ze altijd maar doorgaan. Deels omdat de mensen om haar heen het gewoon niet begrepen. En toen viel bij mij ineens het kwartje: ik raak niet alleen overprikkeld van dingen als licht en geluid, maar ook van emoties!
Ik wil ze opruimen, m’n emoties, ze in de vakjes van m’n kapotte brein stoppen.
Sindsdien heb ik de emoties geen plek meer kunnen geven. Ze zweven door mijn hoofd, ze dansen door de kamer. Ik ben omringd door emoties, en ze zuigen al mijn energie en aandacht op. Ik weet niet wat ik ermee moet. Ik wil ze zo graag ergens opruimen, in de vakjes van mijn kapotte brein. Opgeruimd en netjes, maar wel zodat ik ze weer vinden kan. Maar waar moet ik dan beginnen?
Moeten ze alfabetisch? Moeten ze op kleur? Blauw is verdriet, zwart is leegte, rood is boos. Wat moet eerst, welk gevoel is dringend? En hoe leg ik in godsnaam uit wat ik voel aan mijn man, en aan mijn begeleider? Ze vragen hoe het gaat en wat ik nodig heb. Even geduld a.u.b.! Work in progress!
Dan vallen alle hekjes weer op hun plaats en gaan de pannetjes weer van hoog naar laag.
Maar om terug te komen op waarom de VERS-training één van mijn favoriete therapieën is… (ik was de draad van m’n verhaal alweer kwijtgeraakt); tijdens deze therapie heb ik ontdekt dat tekenen tijdens het praten over mijn gevoel werkt. Tekenen en schrijven. Daar word ik blij van. Al helemaal als ik niet hoef uit te leggen wát ik teken en wat ik schrijf. Als het voor mij maar klopt. Dan vallen alle pannetjes en hekjes weer op hun plaats, en kom ik weer een beetje uit de knoop. Niet voor lang, maar voor even, en daar moet je het soms maar even mee doen als je FAS hebt.
Geschreven door: Nury, volwassene met FAS
Zoals Nury hierboven schrijft, tekende ze regelmatig tijdens therapiesessies. Vaak met de pen, zo maakte ze ook de tekening boven het artikel. “Dit is hoe het er in mijn hoofd uitziet als ik het gevoel heb dat mijn gevoelens en gedachten chaos zijn.”
In het boek Waanzinnige Verhalen vind je meer ervaringsverhalen van volwassenen met FAS. Je bestelt het hier.
“Ik ben geobsedeerd door meisjes. Ik had het ook een tijdje met kernbommen.” (Maikel, 18 jaar)
FAS2025III wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranjefonds, Kansfonds, NSGK, HandicapNL en Stichting Boschhuysen.