Rust en ruimte

Marcella mag het schoolplein niet af, maar een jongen vroeg of ze tóch meekwam. ‘Als niemand op dat moment zegt dat het niet mag, doet ze het’, legt haar pleegmoeder Jeanette uit. Dus Marcella liep mee. Ze waren met z’n drieën en kwamen de politie tegen, die om hun ID-kaart vroeg. De andere twee bleven staan, lieten hun ID-kaart zien en keerden terug naar school. Marcella niet. Marcella stak in een impuls haar middelvinger op en liep door. Toen ze doorkreeg dat de rest inmiddels weg was begon ze uit paniek te rennen. Tot ze met drie man bovenop haar sprongen en ze in de boeien werd geslagen. Haar pleegouders troffen haar perplex aan op het bureau.

‘Ze was er zó door van slag. Ze wekt indruk dat ze het allemaal goed aankan, maar ze wordt heel snel overvraagd. Ze kan iets qua IQ net aankunnen, maar sociaal emotioneel is ze nauwelijks ontwikkeld’, vertelt Jeanette.

‘Je kan haar eigenlijk nog geen vijf minuten uit het oog verliezen. Alle regels moet je blijven herhalen. Niet één keer, maar elke dag.’

Marcella is een paar weken thuis gebleven van school. In een vertrouwde omgeving met de mensen die haar door en door kennen gaat het goed. ‘Een schat van een meid, daar kun je er honderd van thuis hebben. Tegelijk gaat er zo veel in haar om dat je niet ziet, wat ze ook niet vertelt. Ze vindt zichzelf niks waard en heeft veel psychische problemen. Toch heeft ze ook grootste plannen, wil ze het liefst een sportopleiding doen en zelfstandig zijn.’

Volgend jaar wordt Marcella achttien. ‘We weten niet hoe het zal gaan, maar voorlopig blijft ze bij ons en vragen we aanvullende pleegzorg aan. Zo hebben we nog even de rust en ruimte om te kijken wat er hierna komt, waar ze op haar plek zou zijn. Het blijft zoeken, we kijken niet te ver vooruit.’