Meisjes plagen

Lorenzo is een jongetje. Dat zie je meteen. Hij draagt stoere kleren, heeft kort haar en een gevaarlijk kort lontje. Maar vandaag is hij te opgewonden om lastig te zijn.

Hij wil zijn nieuwe armband aan oma laten zien. Het ding is zeeblauw met glimmende kraaltjes. LOVE staat er in grote letters op. Lorenzo komt binnengerend, geeft zijn oma een snelle kus, houdt zijn armband voor haar neus en trekt zijn kleren uit. In zijn onderbroek staat hij midden in de kamer. Oma gaat onbewogen door met opruimen. Zijn broertje Isiah zit op de bank onderuitgezakt te computeren, hij kijkt niet op. Ze zijn het wel gewend.

Lorenzo haalt een stuk stof met bloemenmotief tevoorschijn. In een soepele beweging bindt hij het als een jurk om zich heen. Vervolgens vouwt hij een doek tot een driehoek, buigt zich voorover en bindt hem behendig om zijn hoofd. Hij schudt met zijn hoofd alsof zijn korte haren in de weg zitten en frummelt aan de knoop. Zijn bewegingen worden zachter, sierlijker. Voor de spiegel tuit hij zijn lippen. Oma kleurt zijn lippen rood met een oude lippenstift. Lorenzo kijkt naar zijn spiegelbeeld en zucht tevreden. Klaar.

Hij gaat rechtop staan en knippert met zijn ogen. Heupwiegend loopt hij door de kamer. Hij zegt met een hoge stem: ‘Ik ben een meisje, kijk dan, ik ben Marylia!’ Hij huppelt zo frivool dat zijn jurk losschiet en een eindje naar beneden zakt. ‘O jee,’ gilt Lorenzo, ‘je ziet mijn tietjes!’ Schalks kijkt hij over zijn schouder naar Isiah en geeft hem een kushandje. ‘Wat ben jij een gek meisje’, zegt zijn broertje. Lorenzo veinst boosheid. ‘Meisjes plagen, kusjes vragen,’ zingt hij. En kruipt als een poesje bij Isiah op schoot. Van het stoere jongetje met de grote mond en de losse handjes is niets meer over. Lorenzo is zacht, zoet en tevreden.

Lorenzo is een meisje.