Kortsluiting

Madelief is jarig en dus zitten alle kinderen van de klas in een grote kring. In het midden van die kring staat een taartje met een kaarsje erop. Madelief mag blazen en de juffen en kinderen zingen. Een jongetje is de grote sfeermaker, hij lacht en zingt uit volle borst mee. Tijdens het zingen hangt hij tegen de juf aan, bedelt om een knuffel. Stoere sneakers ,stekeltjeshaar en  in zijn oor een ringetje. Dat is Lorenzo. Het is tijd voor nog een liedje, voor cadeautjes en een verhaaltje. Duurt lang. Duurt lang. Duurt lang… Het stilzitten wordt Lorenzo te veel, de dag is te anders dan normaal. Langzaam neemt zijn onrust toe.

Hij trappelt met zijn voeten
Trommelt met zijn handen
Wrijft over zijn hoofd
Frommelt aan zijn kleren
Plukt aan zijn lip
Schudt met zijn hoofd
Draait in zijn stoel
Steekt zijn handen in de lucht
Staat op en gaat weer zitten

Dan krijgen alle kinderen aan hun tafel wat te drinken en is het in de klas eindelijk even rustig. Een klein meisje in een rolstoel babbelt gezellig tegen iedereen die het maar horen wil, een jochie naast haar doet of zijn drinkbeker een trein is. Zelfs Lorenzo zit stil. Hij leunt met zijn hoofd in zijn hand en staart tevreden in de verte. Aan de andere kant van de klas stoot een jongetje met een brilletje een kreet uit. Lorenzo schrikt op en kijkt naar hem. Hij staat langzaam op, steekt zijn handen in zijn zakken en loopt nonchalant weg. Hij ziet dat de juf druk is met wat anders en loopt met een grote boog de klas rond. Dan staat hij plots achter de druktemaker. Hij haalt uit en slaat het jochie met volle kracht op het hoofd. Pets! Een verschrikte gil klinkt door de klas. Lorenzo doet een stap terug en haalt opnieuw uit: pets! Het jochie brult. Op Lorenzo’s gezicht verschijnt een triomfantelijke grijns. De juf sleurt hem aan zijn arm de klas uit. Lorenzo blijft grijnzen: eindelijk rust.