Chocoladewafels

Op mijn eerste werkdag ga ik op bezoek bij Jasmijn. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zo puur is als Jasmijn. Ze is eerlijk en direct. Iets waar veel mensen nog wat van kunnen leren. We drinken thee met chocoladewafels. De wafels waar ze al de hele week naar uit keek mocht ze eindelijk uitdelen en zelf opeten. Maar nu hoeft ze hem niet meer.Ze stopt met volle overtuiging 8 eieren in een doosje van 6. Uiteindelijk past met een beetje goede wil alles. Twee tellen later gooit ze vrij impulsief een zak aardappelen op de grond en commandeert mij dat ik ze op moet rapen. We maken er een spel van.

Eenmaal buiten vangt ze kilo’s ‘zeemeerminnenhaar’ voor de eenden in de sloot. Ze drijft rond in haar gouden jas als een superheld.
De barbies kijken ondersteboven mee vanaf het hek hoe Jasmijn als een storm rond raast. Aan de kant van de sloot zoekt ze naar beestjes. De rivierkreeft vindt haar en bijt vol in haar hand. Het doet haar niks, mede door de hoge pijngrens die zij heeft. Drijfnat en stinkend van de modder loopt ze naar de auto. In haar ondergoed gaat ze op bijrijdersstoel zitten. Jasmijn is klaar en er klaar mee. Haar manier van tevreden. Thuis laat ze haar verzamelingen aan mij zien. Stenen, schelpen, kralen, afgebroken stenen. Alles netjes gesorteerd, verzamelingen van verzamelingen. Na vandaag weet ik dat ze een kraai heeft die Gerrit heet en ben ik nu het meisje met de ketting met een vis. Deze dag vloog alle kanten uit, net als Jasmijn.