Gepingpong

Isiah volg en fotograaf ik nu bijna tien jaar. De eerste keer dat ik hem ontmoette was het een zacht, nieuwsgierig, speels jongetje die zich verstopte onder de tafel op het moment dat ik binnenkwam. Inmiddels is het grote kerel, met baard, een scherpe blik en een voorkeur voor hangen en computerspelletjes.

Vincent, de halfbroer van Isiah heb ik al die jaren regelmatig ontmoet. We spraken elkaar echter niet zoveel. Hij was die broer die twaalf jaar ouder is, die gelukkig geen FAS had, waar alles goed mee ging. Ik was die fotograaf die een project deed over FAS, iets dat zijn broertje toevallig ook had. Het stond ver van hem af, zo leek het. Hij zag dat Isiah het FAS-project leuk vond en dat oma Sylvia het belangrijk vond.

Tante Peggy, waar Isiah sinds het overlijden van Oma Sylvia woont, vertelt over de hechte band tussen Isiah en Vincent. Ze gaan samen vaak op pad, bijvoorbeeld naar de optredens die Vincent geeft als rapper.

Vandaag gaat Vincent mee terwijl we een minidoc maken van Isiah en zijn pleegbroertje Lorenzo. Lorenzo wil wel dansen, shoppen of indoor glowgolven. Dat wil Isiah zeker niet. Isiah wil voetballen, bij voorkeur thuis op de computer. Dat wil Lorenzo. zeker niet. Pingpong is het compromis.

We kopen batjes en vinden een tafel van beton met een netje van staal op een verlaten schoolplein. Vincent doet de telling en moedigt aan. Lorenzo is heftig teleurgesteld als hij verliest, loopt boos weg en kijkt hoe Isiah het vervolgens opneemt tegen zijn grote broer Vincent.

Vincent heeft een andere vader dan Isiah. Ook Alex, hun andere halfbroer heeft een andere vader. Drie broers, drie verschillende vaders. Drie afwezige vaders. Isiah is de enige die de naam van zijn vader weet. Hij heeft hem veertien jaar geleden voor het laatst gesproken aan de telefoon. Onlangs hadden ze weer voor het eerst contact via Facebook. Vincent vraagt aan Isiah hoe hij dat vindt. Isiah weet het niet. Hij weet niet wat te voelen. Of hij voelt helemaal niets. Of hij durft het niet te voelen. Hij zou graag een vader willen hebben. Een die met hem voetbalt, op het veld of op de computer.

Het raakt Vincent. Niet zozeer voor hemzelf. Hij gaat door. Hij richt zich op de dingen waar hij invloed op heeft. Op zijn droom van muziek maken. Op zijn vier kinderen. Op goed contact met zijn ex. Op wat hij voor zijn broers kan doen. Hij vindt het pijnlijk voor hen dat ze geen vader hebben. Maar gelukkig hebben ze Antie (tante Peggy) en tante Iris, die alles voor hen doen.

We zijn klaar met pingpong. Lorenzo is moe, oververhit en teleurgesteld. Isiah is blij en tevreden. Hij laat de tattoo zien van een vogel op zijn pols. Voor oma, omdat ze in de lucht vliegt. Hij wil er nog wel iets bij maar weet nog niet wat. Maar de tattoo wilde hij al heel lang, dat wist hij zeker.

Het schoolplein is inmiddels volgelopen met lagere schoolkinderen. We willen nog een klein interview doen met Vincent over Isiah en Lorenzo. De kinderen komen nieuwsgierig kijken en vragen wat we aan het doen zijn. Vincent legt heel rustig uit dat Lorenzo en Isiah allebei FAS hebben. Het vertelt over hoe dat komt en dat we daar een film over maken. De kinderen zijn tevreden. Vincent dankt ze voor het vragen. En nodigt ze uit om bij het interview te zijn.

Twaalf kinderen, een oppasmoeder, Lorenzo en Isiah luisteren stil en aandachtig naar de antwoorden die Vincent geeft op onze vragen. Het gaat goed met Lorenzo. Het gaat super met Isiah. Hij is trost op ze. Hij houdt van zijn brothers.

Bekijk hier de minidoc die gemaakt is van Vincent, Isiah en Lorenzo.
Bekijk ook de tijdlijn van Lorenzo.

Tekst: Allard de Witte