Een eigen plekje
Joëlla woont sinds kort op zichzelf. Ze heeft een appartementje op een steenworp afstand van haar pleegouders. Daar heeft ze haar hele leven gewoond. In de laatste fase woonde ze in een studio die aan huis was gebouwd. Joëlla had het altijd heel erg naar haar zin bij haar pleegouders, maar nu Joëlla 19 is, wilden haar pleegouders weer wat ruimte voor zichzelf. Joëlla is namelijk nogal actief en verloor haar pleegmoeder Josée geen moment uit het oog. Waar Josée ging, daar was Joëlla. Je kunt het enthousiast noemen, maar ook claimerig.
Josée had Joëlla er al een paar jaar op voorbereid dat er een moment zou komen dat ze op zichzelf zou gaan wonen. Ze hadden eigen spulletjes gekocht die Joëlla altijd trots liet zien aan iedereen: voor als ik op mezelf ga wonen. En nu is het dan ineens zo ver. Ze appt Josée nog zeker 30 keer per dag. Josée appt haar ook, want stiekem mist ze Joëlla en haar vrolijke energie.
Vrije tijd, wat doe je ermee?
Joëlla weet eigenlijk niet hoe op jezelf wonen moet: alleen zijn en je eigen dag indelen. Ze gaat zeven dagdelen per week naar de dagbesteding. Maar wat doe je als je thuiskomt? Joëlla vindt het lastig om vrienden te maken. Want als je haar vriend bent, houdt Joëlla zich niet in. Haar enthousiasme is grenzeloos, haar tact is wat minder. Het gevolg is dat vriendschappen nooit zo lang duren.
Joëlla heeft ooit eens meegedaan aan het FAS-maatjesproject. Ze had heel erg genoten van de aandacht van haar Melanie. Samen hadden ze het dagboek ingevuld en gesprekken gevoerd over alle aspecten van het leven. Samen speelden ze de hoofdrol in het filmpje: het dagboek van Joëlla. Dat Joëlla een maatje had, was ook fijn voor Josée. Ze had lol en Josée hoefde daar niets voor te doen. Maar na een tijdje hield Melanie ermee op.
Toen Joëlla en Josée hoorden dat je best vaker dan een keer mee mag doen aan het maatjesproject, meldden ze zich direct aan. Dit was precies het goede moment voor een maatje. Joëlla melde zich voor de zomervakantie al aan, terwijl het project in het najaar pas officieel van start zou gaan. Dat betekende heel lang wachten voor Joëlla en geduld is lastig voor haar. Elke week appte Joëlla ons meerdere keren of er al een maatje voor haar was. Aangezien ze in een klein dorpje woont, was het even zoeken. Maatjes die meer dan een uur weg wonen, haken toch vaak na een tijdje weer af.
“Het maatje is lief”
Maar toen was daar na een paar maanden zoeken ineens Sun. Student Verpleegkunde, even oud als Joëlla en woonachtig in hetzelfde dorp. Iemand voor Joëlla om leuke dingen mee te doen, gesprekjes mee te voeren en berichtjes naar te sturen. Iemand waarmee ze haar vrije tijd kan invullen. Laatst kwam Sun een hapje bij Joëlla eten. Ze bakten samen pannenkoeken en hadden de grootste lol. Een gouden koppel. Joëlla appte ons nog één keer: “Het maatje is lief. Aardig, behulpzaam en een beetje mijn leeftijd, dat vind ik geweldig. Goed maatje hebben jullie gevonden voor mij.”
Sinds een maand ontvangen we vanuit de organisatie geen berichtjes meer van Joëlla. Dat is blijkbaar een goed teken. Maar we missen het wel een beetje.
Geschreven door: Allard de Witte
FAS2025IV wordt mede mogelijk gemaakt door het Oranje fonds, Kansfonds, het Gehandicapte Kind en Stichting Boschhuysen.